Gończe polskie jeszcze kilka lat temu pozostawały głównie w rękach myśliwych, którzy je wysoko cenią. Te psy to przede wszystkim znakomici dzikarze, ale także niezrównani tropowcy, sprawdzają się na polowaniach indywidualnych oraz zbiorowych. Od pewnego czasu jednak rośnie ich popularność jako psów towarzyszących, mimo że rasa nie należy do najłatwiejszych. Jaki jest gończy polski? Koniecznie czytaj dalej!

Wygląd

Wzorzec podaje, że gończy polski jest psem lekkiej, zwartej, sprężystej budowy, świadczącej o dużej ruchliwości. Prawidłowej wielkości samiec powinien mieć od 55 do 59 cm w kłębie, suka od 50 do 55. Nie powinien przekraczać 60 cm w kłębie. Obwisłe, trójkątne uszy pokrywa bardzo delikatna, miła w dotyku sierść. Nadaje ona tym psom charakterystycznego wyglądu, podobnie jak nieco skośne oczy o łagodnym wyrazie. Powieki nie powinny opadać. Sierść jest krótka, ale posiada podszerstek, który chroni psa przed zimnem. Ma to duże znaczenie podczas polowań, zwłaszcza w górach, gdzie używano właśnie tych psów, w czasie chłodniejszych pór roku. Typowym umaszczeniem jest czarne podpalane, ale można też spotkać psy czekoladowe podpalane. Zdarza się także gończy polski… rudy, o czym można przeczytać we WZORCU.

Gończy polski – charakter

Gończy polski może być miłym i łagodnym towarzyszem, nie nadaje się jednak dla tych, którzy nie są zbyt aktywni ani zainteresowani odpowiednim szkoleniem. Psy te są bardzo samodzielne i dość niezależne. Aby życie z gończym było przyjemne, trzeba od pierwszych dni włożyć w niego wiele pracy. To pies bardzo inteligentny i uczy się szybko, ale ma silny instynkt łowiecki. Z tego powodu podstawą jest nauka przywołania, by zawsze wracał na komendę. Ponieważ gończy polski żyje w świecie zapachów, jak wiele psów myśliwskich, zdarza się, że „głuchnie”, gdy podejmie ciekawy dla niego trop. Uwielbia pracować i jeśli nie ma zajęcia, może zacząć uciekać lub z typową dla niego pasją oddawać się niszczeniu. Mało osób zdaje sobie sprawę, że gończy polski to również znakomity stróż. To sprawia, że gdy jest nieodpowiednio układany i sfrustrowany, może stać się bardzo agresywny. Przede wszystkim jednak nie wolno zapominać, że to pies myśliwski – kupowanie gończego tylko do stróżowania to pomyłka.

Potrzeba ruchu

Gończy polski wymaga bardzo dużo ruchu, w tym możliwości wybiegania się bez smyczy. Ogródek lub nawet duża działka nie wystarczą! Pies szybko się znudzi doskonale znanym sobie terenem i chętnie wyruszy na wycieczkę krajoznawczą. Potrzebę ruchu warto połączyć z zajęciem dla umysłu. Gończy polski najlepiej czuje się w łowisku, ale doskonale odnajdzie się także w sportach kynologicznych, jeśli właściciel nie ma ochoty z nim polować. Poradzi sobie świetnie nie tylko w konkursach tropowców, mantrailingu czy z noseworkiem, ale również w agility, a nawet… w IPO.

Pielęgnacja

Gończy polski wymaga dużej ilości ruchu i konsekwentnego wychowania, ale jego pielęgnacja na szczęście nie jest trudna. Najwięcej uwagi trzeba poświęcić uszom, ponieważ mają tendencje do zapaleń. Powinny być regularnie sprawdzane i delikatnie czyszczone. Wyczesanie sierści od czasu do czasu specjalną rękawicą lub furminatorem w zupełności wystarcza. Nie wolno jednak zapominać, że zarówno za piękną sierść, jak również ogólną kondycję psa i jego zdrowie odpowiada przede wszystkim prawidłowe żywienie. Gończy polski na szczęście nie jest specjalnie wybredny i uwielbia jeść. Karmę dla swojego gończego bez trudu dobierzesz TUTAJ.

Gończy polski – długość życia i choroby

Gończy polski jest zdrową i dosyć długowieczną rasą. Psy te późno dojrzewają (ok. 3 lat), długo też zachowują dobre zdrowie i młodzieńczą energię. Czasem zdarza się dysplazja stawów biodrowych lub łokciowych, jednak nie tak często w porównaniu z innymi rasami podobnej wielkości. Typowym problemem jest zapalenie ucha, dlatego zdecydowanie powinno się zwrócić uwagę na higienę uszu. Gończe zwykle dożywają ok. 15 lat.

Rys historyczny

Gończy polski został uznany przez FCI kilkanaście lat temu, lecz tak naprawdę nie jest rasą nową. O polowaniach z psami tego typu na ziemiach polskich wspominał w swej kronice nawet Gall Anonim. Te, które dały początek dzisiejszym gończym, hodowali myśliwi głównie na południu kraju w górach. Potrzebny był tu pies odporny, lekki i ruchliwy, który poradzi sobie w ciężkim terenie. Z ich hodowli najbardziej zasłynął myśliwy i kynolog pułkownik Józef Pawłusiewicz. Po II wojnie światowej zostały błędnie wpisane do księgi wstępnej pod wspólną nazwą „ogar polski” wraz z ogarami w innym typie, które hodował pułkownik Kartawik. Opracowany wzorzec uwzględniał tylko większe psy Kartawika i to je FCI zarejestrowało w latach 60. XX wieku jako „ogary polskie”. Lżejsze ogary Pawłusiewicza nadal jednak wzbudzały uznanie dzięki swojej użyteczności podczas polowań. Myśliwi i hodowcy podjęli wielki trud, aby rasę wyrównać i doprowadzić do jej uznania przez ZKwP oraz FCI. Stało się to ostatecznie podczas światowej wystawy psów w Poznaniu w 2006 roku. FCI zarejestrowała rasę pod nazwą „gończy polski”.

Gończy polski – ciekawostki

– choć gończy polski ma silny instynkt łowiecki, często żyje w zgodzie ze zwierzętami mieszkającymi z nim w jednym domu

– melodyjny głos, jaki wydają gończe podczas polowania, nazywamy „graniem”’ u suk ma wyższą tonację

– zdarzały się gończe polskie o umaszczeniu czaprakowym, jednak nie zostało ono dopuszczone przez wzorzec

– dotychczas nie stwierdzono żadnych typowych dla rasy chorób dziedzicznych.