Kot abisyński, egzotyczny mruczek o łagodnym charakterze.

utworzone przez Daria Porebiak | kw. 2, 2024 | Bez kategorii, Rasy psów

Koty Abisyńskie, to mruczki o eleganckim wyglądzie i inteligentnej naturze, które od dawna przyciągają uwagę miłośników kotów na całym świecie. Ich delikatne sylwetki, jedwabiste futro, żywe spojrzenie przywodzą na myśl starożytne koty i fascynują. Koty Abisyńskie to wyjątkowe stworzenia, które zachwycają nie tylko swoim wyglądem, ale także charakterem i inteligencją. Są doskonałymi towarzyszami rodzin z dziećmi, mogą mieszkać również z psami, a nawet wychodzić na spacery na smyczy. W tym artykule zgłębimy tajniki tej wyjątkowej rasy, od historii po pielęgnację i pokażemy prawdziwą naturę, dzięki czemu przekonasz się, czy kot abisyński jest przyjacielem dla Ciebie.

Historia rasy kot abisyński

Historia Kota Abisyńskiego sięga starożytnego Egiptu, gdzie uważano je za święte zwierzęta. Nie do końca znamy pochodzenie kotów abisyńskich. Na pewno związane są one genetycznie z kotami afrykańskimi, które sprowadzono do Europy w XIX wieku. Pierwsze koty o podobnym wyglądzie do dzisiejszych Abisyńczyków pojawiły się w Wielkiej Brytanii pod koniec XIX wieku i szybko zdobyły popularność ze względu na swój elegancki wygląd i żywy temperament.

Kot abisyński, charakter i temperament

Koty Abisyńskie są znane ze swojego energicznego temperamentu i przyjaznej natury. Są to koty bardzo towarzyskie, które lubią spędzać czas w towarzystwie swoich ludzkich opiekunów. Nie są typowymi kotami na kolanach, ale zamiast tego chętnie towarzyszą swoim właścicielom w codziennych czynnościach, biorąc udział we wszystkim, co się dzieje w ich otoczeniu. Są inteligentne, ciekawskie i pełne energii, co sprawia, że są doskonałymi towarzyszami dla rodzin i singli, którzy cenią sobie aktywny tryb życia. Kota abisyńskiego można przyzwyczajać do spacerów na zewnątrz od małego. Zobacz, jak nauczyć kota wychodzić na spacery na smyczy. Dla osób poszukujących towarzysza żywiołowego i ciekawskiego, kot abisyński może być doskonałym wyborem. Pamiętaj jednak, że posiadanie kota to zobowiązanie na długie lata, dlatego, zanim zdecydujesz się na adopcję Kota Abisyńskiego, upewnij się, że jesteś gotowy na zaangażowanie się w opiekę nad nim przez całe jego życie.

Czym karmić kota abisyńskiego?

Jak większość kotów, także koty abisyńskie potrzebują zróżnicowanej i zbilansowanej diety, która zapewni im wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Sucha karma wysokiej jakości, wzbogacona w białko i tłuszcze, powinna stanowić podstawę ich codziennej diety. Dla sterylizowanych kotów abisyńskich wybierz specjalną karmę. Także regularnie podawaj kotu mokrą karmę, która dostarcza dodatkowej wilgoci i wspomaga zdrowie układu moczowego. Pamiętaj również o zapewnieniu kotu świeżej wody do picia przez cały dzień. Na spacery czy naukę kota abisyńskiego nowych zachowań wybierz pyszne, wysokomięsne smakołyki dla kotów.

Pielęgnacja Kota Abisyńskiego

Pielęgnacja kota abisyńskiego jest stosunkowo łatwa ze względu na krótkie i jedwabiste futro. Wystarczy regularne szczotkowanie raz lub dwa razy w tygodniu, aby usunąć luźne włosy i zapobiec powstawaniu kłaków. Dodatkowo regularnie sprawdzaj uszy kotów, czy nie wymagają oczyszczenia, oraz dbaj o higienę jamy ustnej poprzez regularne szczotkowanie zębów.

Zdrowie Kota Abisyńskiego

Koty abisyńskie są ogólnie zdrowe i odporne, ale mogą być podatne na pewne schorzenia genetyczne, takie jak np. amyloidoza. Dlatego ważne jest regularne sprawdzanie zdrowia kotów u weterynarza oraz dbanie o prawidłową dietę, oraz aktywność fizyczną. Regularne szczepienia i profilaktyczne badania przyczynią się do utrzymania kota abisyńskiego w dobrym zdrowiu przez wiele lat.

Ile kosztuje kot abisyński?

Cena kota abisyńskiego może być dość zróżnicowana, w zależności od czynników, takich jak pochodzenie, rodowód czy umaszczenie kota. Koty z rodowodem będą droższe niż te bez rodowodu, ale nie warto kupować kotów od pseudohodowców, którzy nie dbają o odpowiednie warunki bytowe swoich zwierząt. Cena nie zawsze odzwierciedla jakość kota, dlatego przed zakupem dokładnie zbadaj reputację hodowcy np. na grupach dotyczących rasy na Facebooku, sprawdź, czy ma zarejestrowaną hodowlę i upewnij się, że rodzice i kociaki są przebadane i zaszczepione.

Psy myśliwskie, rasy, charakter.

utworzone przez Daria Porebiak | mar 28, 2024 | Bez kategorii, Rasy psów

Psy myśliwskie są bardzo popularne w naszym kraju zarówno w miastach, jak i nas wsiach, czy też, co oczywiste, wśród myśliwych. Nie każdy, biorąc psa rasy myśliwskiej, zdaje sobie sprawę z jego popędów, stylu pracy i tego, do czego został wyhodowany. Może to mieć konsekwencje w przyszłości takie jak problemy behawioralne czy niezaspokojenie psa. Dlatego prezentujemy kompendium wiedzy o psach myśliwskich, od tego, w jakim stylu pracują, jakie mają potrzeby, po żywienie. Odpowiadamy również na pytanie, czy pies rasy myśliwskiej może żyć w mieście.

Łańcuch łowiecki u psów myśliwskich

O łańcuchu łowieckim pisaliśmy już artykuł, tłumacząc jego działanie u różnych ras. Warto tylko przypomnieć, że łańcuch łowiecki to łańcuch zachowań, które prezentuje pies w trakcie polowania. Jest to namierzenie i obserwacja, wywęszenie, pogoń, chwycenie, rozszarpanie i konsumpcja. Różne rasy, mają różne elementy łańcucha łowieckiego wzmocnione lub wygaszone, w zależności od przeznaczenia hodowlanego do pracy. Rasy myśliwskie są pod tym względem różne i ich zadanie nie zawsze polega na podążaniu jedynie za śladem, jakby się mogło wydawać. Niektóre z nich mają za zadanie aportować, inne podążać długo za śladem i nie zabijać zwierzęcia, inne zaś osaczają lub wyciągają z nor i rozszarpują zwierzę. Zgodnie z tymi przeznaczeniami będą prezentować również odmienne style pracy czy zachowania w życiu codziennym.

Psy myśliwskie, żywienie

Rasy myśliwskie są z założenia psami pracującymi i użytkowymi i powinny być żywione jak najlepiej, karmą z wysoka zawartością mięsa suchą lub mokrą, albo dietą BARF. Zaleca się dodawane do karmy suchej lub w formie osobnego posiłku również karmy mokrej z dużą zawartością mięsa mięśniowego, która pokrywa zapotrzebowanie na białko i tłuszcz psów pracujących. Psy ras myśliwskich są bardzo ruchliwe i kochają bieganie oraz pracę, dlatego są psami atletycznie zbudowanymi i raczej szczupłymi. Mogą mieć nawet tendencje do chudnięcia, dlatego nie mogą jeść karmy typu light. Najlepsza będzie dla nich karma o wysokiej zawartości białka lub tłuszczu. Oczywiście patrzeć trzeba na ilość ruchu, jaką mają psy myśliwskie, mieszkając z nami. Gdy zaś cierpią na problemy z układem pokarmowym np. alergiami czy jelitami, to karma o obniżonej zawartości tłuszczu może być konieczna.

Czy psy myśliwskie nadają się do życia w mieście?

Nie wszystkie psy myśliwskie nadają się do życia w mieście lub też odnajdą się tam jedynie przy dużym zaangażowaniu opiekuna i dużej ilości treningów. Należy pamiętać, że wiele ras myśliwskich to psy niezwykle czujne, wrażliwe na bodźce w otoczeniu, reaktywne i jest to ich naturalna cecha przydatna w pracy. Niestety w mieście taka reaktywność może być dla psów myśliwskich problematyczna. Często są one lękliwe, mocno wrażliwe na dźwięki, światła i ruch. Niektóre rasy myśliwskie lepiej odnajdują się w mieście np. labrador retriever, golden retriever czy spaniele, a nawet terriery (które niestety wykazują często dużą agresywność w stosunku do obcych psów).

Psy myśliwskie (nie wszystkie, zależnie od rasy i konkretnego psa) w mieście mogą wykazywać zachowania takie jak: pogoń za zwierzyną, gonienie ptaków, zabijanie kotów, wiewiórek, szczurów, agresja wobec psów, ciągłe węszenie za zapachami i podążanie śladem, wysoką wrażliwość na dźwięki.

Aby pies myśliwski dobrze czuł się w mieście, potrzebuje długich spacerów dekompresyjnych na łono natury, do lasu minimum dwa razy w tygodniu.

Psy myśliwskie- rasy, podział i styl i pracy

Psy myśliwskie dzielimy na poniższe grupy, ze względu na ich styl pracy w polowaniach i elementy łańcucha łowieckiego, które są u nich najsilniejsze:

• płochacze, które płoszą zwierzynę
• aportery, psy przynoszące ustrzeloną zwierzynę
• legawce (np. wyżły) wystawiające zwierzynę 
• posokowce i tropowce, które wytropią zwierzęta
• gończe  i charty, psy goniące
• dzikarze, które płoszą i zabijają dziki
• norowce, pracujące w norach pod ziemią

Psy myśliwskie aportujące i płochacze

Tak popularne wśród rodzin z dziećmi i w miastach labradory, golden retrievery należą właśnie do aporterów, spaniele zaś do płochaczy. Te psy myśliwskie, szczególnie aportujące z wody, mają za zadanie przynieść ustrzeloną zwierzynę np. ptactwo. Kierują się nie tylko węchem i wzrokiem, ale też komendami myśliwego wydawanymi przez gwizdek. Mają również trzymać ptaka w pysku bez niszczenia ciała zwierzęcia, dlatego charakteryzują się tzw. miękkim chwytem. Są to świetne psy do wszelkiego rodzaju pracy sportowej, czy węchowej. Wszystko dlatego, ze w genach mają współpracę z człowiekiem, baczne słuchanie jego sygnałów, z pewną dozą samodzielności, a aportowanie wprost kochają. Można zauważyć u nich również zachowania takie jak częste noszenie rzeczy w pysku np. patyków czy zabawek. Gdy cieszą się lub ekscytują, wezmą w pysk przypadkową rzecz i będą ją nosić, co jest dla nich regulatorem stresu. Przy nieodpowiednim prowadzaniu i nadmiernym zabieraniu noszonej rzeczy może to przejść w obronę zasobów u psa.

Płochacze będą również, po spuszczeniu ze smyczy w parku czy na łonie natury, biegać z nosem przy ziemi oraz ganiać ptaki.

Płochacze i aportery należą do VIII grupy FCi.

Do płochaczy zaliczamy:

• clumber spaniel,
• cocker spaniel amerykański,
• cocker spaniel angielski,
• kooikerhondje (płochacz holenderski),
• płochacz niemiecki,
• polski spaniel myśliwski,
• field spaniel,
• springer spaniel angielski,
• springer spaniel walijski,
• sussex spaniel.

Do aporterów zaliczamy:

• chesapeake bay retriever,
• curly coated retriever,
• flat coated retriever,
• golden retriever,
• labrador retriever,
• nova scotia duck tolling retriever.

Wyżły, czyli psy myśliwskie, które wystawiają zwierzynę

Psy myśliwskie, które wystawiają zwierzynę myśliwemu to między innymi wyżły, pointery czy setery. Każda rasa ma nieco inny styl pracy, ale z grubsza charakteryzują się one wszystkie tzw. stójką i wgapianiem w bezruchu w zwierzynę. Na polowaniu biegają w miarę blisko myśliwego, od lewej do prawej strony i węszą górnym wiatrem, szukając zwierzyny np. ptactwa czy zająców. Kiedy ją znajdą, przybierają stójkę bez płoszenia zwierząt. Na sygnał myśliwego płoszą je, by ten mógł oddać ceny strzał.

Czy wyżły nadają się do życia w mieście?

Psy tych ras popularne są również jako psy towarzyszące, nie tylko użytkowe. Charakteryzuje je umiarkowana samodzielność w pracy, muszą słuchać komend myśliwego, dlatego sprawdzają się również w treningu posłuszeństwa czy sportach kynologicznych. W życiu codziennym mogą prezentować swoje charakterystyczne wgapianie się. Możemy zaobserwować to w trakcie zabawy zabawkami, czy  na zwierzętach miejskich jak np. wiewiórki, czy ptaki. Na spacerach potrafią odbiegać daleko, węsząc górnym wiatrem, szczególnie dotyczy to seterów. Trening przywołania i odwołania od zwierzyny jest jak najbardziej możliwy w przypadku tych ras. W środowisku miejskim wyżły odnajdują się nieźle, a dość popularną rasą są wyżły weimarskie, węgierskie czy niemieckie, setery irlandzkie czy angielskie. Pamiętajmy jednak, że psy wystawiające zwierzynę są również niezwykle wrażliwe na bodźce, zmiany w otoczeniu i ruch, dlatego dla wielu z nich miasto będzie ciężkim wyzwaniem. Psy tych ras będą lubiły sporty takie jak bieganie przy rowerze na dłuższych dystansach, czyli bikejoring.

Psy wystawiające zwierzynę należą do VII grupy FCI i są to rasy:

Posokowce i tropowce, psy myśliwskie idące dolnym wiatrem

Posoka to krew pozostawiona przez uciekające postrzelone zwierze i właśnie po jej śladzie idą tropowce. Idą one dolnym wiatrem po śladzie ustrzelonej zwierzyny, pracują dość samodzielnie i na długie dystanse. W węszeniu są wytrwałe i nieustępliwe, mają doskonały węch, z którego potrafią korzystać i chociaż do tych zadań sprawdzi się każdy pies myśliwski, to one są tu królami. Te atuty w pracy również przekładają się na życie codzienne. Dlatego nie są to najlepsze psy do życia w mieście, a na spacery muszą wychodzić na lince i trzeba ćwiczyć z nimi przywołanie przez całe życie, jednocześnie mając ograniczone zaufanie do ich powrotu w lesie. Psy tych ras mogą być bardzo wrażliwe na hałasy, dlatego niektóre nie odjadą się w środowisku miejskim. Na co dzień są przyjaznymi psami, które świetnie odnajdują się w rodzinach.

Do tropowców zaliczamy:

• alpejski gończy krótkonożny,
• basset hound,
• beagle,
• bloodhound,
• foxhound,
• otterhound,
• petit basset griffon vendeen,
• posokowiec bawarski,
• posokowiec hanowerski.

Gończe i charty, czyli psy myśliwskie kochające pogoń

Psy gończe i charty wykorzystywane są na polowaniach zbiorowych i mają za zadanie nagonić zwierzynę myśliwemu w sforze. Czworonogi, które w pracy wykorzystują pogoń to również charty. Krótkonożne basset hound również są psami gończymi, tylko że wykorzystywane były przez myśliwych polujących o własnych nogach, a nie konno. Psy gończe nie tylko mają zdolności tropienia dolnym wiatrem, ale również mocno wykorzystują w pracy swój głos. Dzięki jego barwie myśliwy wie, czy pies akurat idzie po tropie, czy może widzi już zwierzynę, a nawet jaki rodzaj zwierzyny to jest.

Czy psy gończe nadają się do miasta?

Psy gończe mogą nie zawsze nadawać się do życia w mieście, a w lesie muszą być szczególnie pilnowane. Są wrażliwe na dźwięki i intensywnie pracują nosem, a bieganie i pogoń to ich drugie imię. Dlatego tez potrzebują odpowiedniej stymulacji, by nie sprawiać problemów behawioralnych, zarówno węchowej, jak i ruchowej. Mogą być też szczekliwe, niektóre rasy nawet bardzo, co może sprawiać problemy z sąsiadami. Większość z nich to psy przyjazne i rodzinne na co dzień, jednak potrzebują zaspokojenia potrzeb gatunkowych.

Do ras psów gończych zaliczamy:

Dzikarze i norowce, czyli terriery i jamniki

Terriery i inne psy używane do polowań na dziki to najbardziej zacięte czworonogi, przez wielu nazywane upartymi i agresywnymi. Są tymczasem nieustępliwe, niepoddające się i waleczne w pracy. Terriery używane do polowań na dziki lub do zabijania szczurów (tzw. małe rat terriery) to psiaki, których łańcuch łowiecki szczególnie wyostrzony jest na element zabicia zwierzyny. Ich charakterystyczny ruch głową na boki przy np. zabawie to imitowanie skręcania karku zwierzęciu. Norowce miały wytropić zwierzę chowające się w norze, osaczyć je, wyciągnąć, a nawet zabić. Dzikarze używane są do polowań na dziki, czyli bardzo duże i silne zwierzęta, które osaczają, często odnosząc poważne rany i atakują, a nawet zabijają. Terriery typu bull natomiast to samo robiły z bykami. Dlatego też myśliwskie terriery typu norowce czy dzikarze to psiaki bardzo… brutalne, zawzięte, cięte i nieustępliwe, których mocne popędy należy ukierunkować na inne zadania.

Jamniki, mimo że te krótkowłose, czy długowłose są obecnie już tylko psami wystawowymi, to szorstkowłose, szczególnie w standardowym rozmiarze nadal często używane są przez myśliwych. To psiaki z wielką osobowością, które potrafią zabić borsuka i osaczyć dzika. Dlatego traktujmy je poważnie, nie jak domowe maskotki na krótkich łapkach. Jamniki mają charakter i są psami myśliwskimi.

 Czy terriery nadają się do życia w mieście?

Są to psy bardzo reaktywne, ale pewnie siebie i mające własne zdanie. Świetnie sprawdzają się w sportach kynologicznych, jednak wymagają przewodnika pewnego siebie i inteligentnego. Terriery można kochać lub nienawidzić, mają zatem swoich wielkich miłośników, jak i osoby, które nie wyobrażają sobie z nimi życia. Mogą żyć w mieście i mieszkać w rodzinach z dziećmi, ale potrzebują solidnego szkolenia i to na co dzień, by zaspokoić wszystkie ich potrzeby. Terrier niezaspokojony ruchowo będzie zabijał koty, wiewiórki, atakował inne psy, uciekał na spacerach albo bronił zasobów.

Do norowców zalicza się cała grupa IV w klasyfikacji FCI oraz niektóre rasy terierów:

• • border terrier,
  • foksterier krótkowłosy,
  • foksterier szorstkowłosy,
  • jack russell terrier,
  • jamniki
  • niemiecki terier myśliwski,
  • parson russell terrier,
  • terier walijski

Dodatkowo jako dzikarze sprawdzają się łajki, karelskie psy na niedźwiedzie czy gończy polski.

Berneński pies pasterski (berneńczyk). Opis rasy.

utworzone przez Daria Porebiak | lut 9, 2024 | Bez kategorii, Rasy psów

Berneński pies pasterski (berneńczyk) to jedna z najpopularniejszych ras psów rodzinnych i do towarzystwa. Te duże psy o dłuższej sierści w przykuwającym oko umaszczeniu czarnym tricolor, chętnie wybierane są do domów z ogrodem, ale również do mieszkania w bloku. Czy jest to zatem rasa idealna dla wszystkich? Zdecydowanie- to zależy. Berneńczyki mimo swojego wspaniałego charakteru i wyglądu mają kilka cech, które dla potencjalnych opiekunów mogą być poważną przeszkodą do wspólnego życia. Zobacz rzetelny opis berneńskich psów pasterskich pisany przez psią behawiorystkę. I sprawdź, czy jest to rasa dla Ciebie.

Berneński pies pasterski- charakter. Czy to pies dla mnie?

Berneńczyki to psy molosowate, masywne, ale przy tym zwinne i nie ociężałe, chociaż co większe i mniej temperamentne osobniki mogą być bardzo spokojne. Widać to również w ich charakterze, są wesołe, ruchliwe jak na swoją wielkość i nadają się nawet do amatorskiego uprawiania niektórych sportów kynologicznych. Berneńczyki kochają swoją rodziną i lubią spędzać czas blisko niej. Dobrze dogadują się z dziećmi i innymi psami. Kiedy opiekun wraca do domu, może liczyć na istny wybuch emocji i radości od berneńczyka. Jednocześnie są dobrymi stróżami i złodziej, który wejdzie na posesję, nie będzie mógł liczyć na radość psa tej rasy.

Berneński pies pasterski, lękliwość i agresja w rasie

Czy zatem berneńskie psy pasterskie mają jakieś wady? Wszystko zależy, co jest dla nas wadą a co zaletą. Jednak jest kilka cech, które rasa to rozwinęła i które będą przeszkodą dla większości opiekunów np. lękliwość. Berneński pies pasterski powinien być odważny, stabilny psychicznie i dość energiczny. Niestety w wyniku hodowli na wygląd, nie charakter i rozmnażanie osobników lękliwych, coraz częściej behawioryści za klientów mają właśnie berneńczyki bojące obcych ludzi, czy hałasów. Bardzo kłopotliwym może być posiadanie takiego psa w mieście. Kiedy czworonóg o tej masie wyrywać się będzie z obroży, bo przestraszy się czegoś na ulicy lub oszczeka przechodniów ze strachu, jest to problem. Często samce są dominujące wobec innych psów, mogą wykazywać przesadną agresję wobec innych samców. Oczywiście komunikacja agresywna między psami, nie jest niczym złym. Jednak prowadzenie tak dużego samca w mieście, który atakuje inne psy, będzie bardzo kłopotliwa dla opiekuna.

Dlatego pamiętajmy, że nawet przyjazne berneńczyki mogą mieć problemy. Kupujmy jedynie psy z zarejestrowanych w ZKwP hodowli. W przypadku tej rasy koniecznie poznajmy na żywo rodziców. Przepytajmy hodowcę o temperament, z naciskiem na lękliwość matki i ojca, sami sprawdźmy w miarę możliwości ich zachowania. Tylko po stabilnych rodzicach bierzmy szczenięta, szczególnie gdy mieszkać mają w mieście. Nie bierzmy szczeniaka z miotu, który boi się do nas podejść i oszczekuje nas. Tym bardziej nie bierzmy psa z hodowli bez rodowodu, bo wszystkie wymienione problemy mamy, prawie że gwarantowane. Zobacz, jak wybrać hodowle psa rasowego w tym wpisie. 

Czy berneński pies pasterski to dobry pies dla rodziny z dziećmi?

Tak, berneński pies pasterski może być dobrym kompanem dla aktywnej rodziny. Toleruje dzieci, nawet te bardziej ruchliwe, nie jest bardzo trudny w szkoleniu i chętnie spędza czas z rodziną. Lubi z nimi odpoczywając na kanapie, bawić się czy spacerować po lesie. Zobacz nasz wpis o rasach najlepszych do domów z dziećmi. Pamiętajmy, że nawet spokojny i wesoły berneńczyk może ugryźć dziecko! Dlatego też nauczmy się o sygnałach stresu u psów i stosujmy się do tego, co mówi nam nasz pies w kontaktach z dzieckiem. Jeśli czuje się przytłoczony, natychmiast interweniujmy i pokażmy dziecku jak obchodzić się z psem prawidłowo.

Ile spacerów i ruchu potrzebuje berneński pies pasterski?

Berneński pies pasterski potrzebuje umiarkowanej ilości spacerów, ale nie może być psem kanapowym. W takim wypadku szybko przybierze na wadze i może stać się niespokojny przez zbyt małą ilość ruchu. Ruch to również zdrowie, nawet psy z dysplazją i zwyrodnieniami muszą codziennie spacerować, by choroby nie postępowały.

Berneńczyk potrzebuje, gdy żyje w domu z ogrodem, jednego dłuższego spaceru dziennie. Gdy mieszka w bloku musi wychodzić trzy raz dziennie, a jeden spacer musi być dłuższy, około godziny lub więcej. Psy tej rasy najchętniej wybiorą się z nami na spacer po lesie, towarzyszyć też mogą w górach czy na wakacjach w każdym miejscu. Zwykle Berneńczyki bardzo lubią pływać, co również jest zdrowe dla ich stawów.

Czy berneńczyk może mieszkać w bloku?

Tak, berneńskie psy pasterskie mogą mieszkać w mieszkaniu, ale pod kilkoma warunkami. Przede wszystkim muszą mieć zapewnione regularne, długie spacery. Pamiętajmy, że psy te lubią stróżować, mogą być lękliwe, a samce mogą być dominujące wobec innych samców. Duży pies, z dużą ilością futra będzie męczył się w mieście latem. Dlatego chcąc mieć berneńczyka do mieszkania w bloku, nie tylko trzeba zadbać o aktywny czas na zewnątrz. Również rozsądniej jest brać psy, które rokują na bycie mniejszymi osobnikami, szczególnie suki.

Czy berneńczyk nadaje się do szkolenia i sportów kynologicznych?

Tak, berneński pies pasterski nadaje się do szkolenia, choć nie jest może takim maniakiem pracy jak border collie czy owczarek australijski. Wszystko dlatego, że pasterskim jest on raczej z nazwy, a wyżej wymienione rasy to owczarki zaganiające owce czy krowy, stąd ich duża potrzeba aktywności i pracy. Berneńczyk chętnie nauczy się sztuczek, może uprawiać sporty takie jak obedience, rally- o czy nosework. Ciężej będzie mu w agility czy frisbee, ale dostosowując przeszkody do jego możliwości, również możemy bawić się z nim na torze.

Berneński pies pasterski, żywienie, wygląd i utrzymanie

Berneńczyki to psy w umaszczeniu czarny tricolor. Na pysku mają białą strzałkę i na policzkach brązowe znaczenia, co nadaje im ciekawego wyglądu. Należą do szwajcarskich ras pasterskich i są jednymi z największych jej przedstawicieli, jako jedyne mają długą sierść. Poza nimi mniejsze są entlebucher i appenzeller. Większy od berneńczyków (również spokojniejszy) jest krótkowłosy duży szwajcarski pies pasterski.

Berneńskie psy pasterskie ważą 30-55 kg (samce są cięższe i większe) i mierzą 58-71 cm w kłębie. 

Berneńczyki powinny jeść zbilansowaną, dobrej jakości karmę suchą lub karmę mokrą. Dlaczego?

Psy te często cierpią na nowotwory, dlatego żywienie najlepszej jakości jedzeniem będzie jedna z opcji profilaktyki, którą stosować powinniśmy od szczeniaka. Głównym powodem jest jednak to, że psy te często mają problemy ze stawami, np. dysplazję stawów biodrowych. Żywienie berneńczyka słabej jakości karmą będzie złe dla jego rozwoju w momencie szybkiego wzrostu i przyczynić się może do problemów z układem ruchu. Psy tej rasy mogą cierpieć na alergie pokarmowe, w takim wypadku najodpowiedniejsze będzie żywienie berneńczyka karmą mono białkową suchą lub mokrą. Można przeprowadzić dietę eliminacyjną u berneńczyka z alergią pokarmową na dobrej jakości karmie mokrej dedykowanej diecie eliminacyjnej. Dzięki temu sprawdzimy, które białko uczula naszego psa i będziemy mogli wyeliminować je z diety.

Pielęgnacja berneńczyka, mycie zębów i czesanie

Pielęgnacja berneńczyka sprowadza się do czesania minimum raz w tygodniu i okazjonalnych kąpielach w dobrym szamponie dla psa. Nie jest to rasa, która trzeba strzyc, dlatego ewentualne koszty psiego fryzjera poniesiemy rzadko. Warto również myć berneńczykowi zęby, aby nie odkładał się kamień, do czego potrzeba nam pasty do zębów dla psów.

Ile kosztuje utrzymanie berneńczyka miesięcznie?

Miesięczne utrzymanie berneńczyka zależy od tego, czym go karmimy. W przypadku żywienia karmą suchą jest to koszt 250-500zł miesięcznie. Berneński pies pasterski jedzący karmę mokrą dobrej jakości to spory wydatek, rzędu nawet 1500-2000zł miesięcznie. W przypadku żywienia dietą BARF koszty są nieco mniejsze, gdy komponujemy ją sami i mogą zamknąć się w 1000 zł miesięcznie. Poleca się żywienie rotacyjne, jeśli stać nas jedynie na karmę suchą, warto co któryś posiłek podać psu karmę mokrą tej samej firmy. Pamiętajmy, że utrzymanie psa to również legowisko, zabawki i smakołyki, chociaż nie jest to wydatek stały.

Najdroższa jest jednak opieka weterynaryjna. Może być ona w przypadku dużego psa jak berneńczyk bardzo kosztowna i ciężko oszacować jej miesięczne koszty.

Ile żyją berneńczyki? Choroby typowe dla rasy.

Berneńskie psy pasterski nie żyją długo, bo jedynie 6-10 lat, najstarsze osobniki mogą mieć nawet 12 lat, ale zdarza się to niezwykle rzadko.

Choroby typowe dla rasy to przede wszystkim nowotwory, ale też choroby stawów jak dysplazja stawów biodrowy, łokciowych czy spondyloza. Psy tej rasy mogą cierpieć na choroby oczu, wywinięcie powieki czy skręt żołądka.

Berneński pies pasterski, cena

Berneński pies pasterski z hodowli ZkwP kosztuje 3000-7000 zł zależnie od skojarzenia i tytułów wystawowych rodziców. Psy bez rodowodu, ze stowarzyszeń będą tańsze nawet o połowę, ale warunki, w jakich żyją, brak badań i troski o zdrowie psów nie są warte oszczędzania.

Berneński pies pasterski, historia rasy

Berneński pies pasterski należy do szwajcarskich ras pasterskich. Pomimo zapisków, jakoby rasa powstała już 4000 lat p.n.e, to na przełomie XIX i XX wieku została odkryta, usystematyzowana i stworzono jej wzorzec. Berneńczyki o wyglądzie identycznym, jak teraz możemy oglądać od właśnie początków XX wieku. Rasa ta pochodzi ze Szwajcarii z rejonów Prealp okolic Szwarzenburga, z doliny Emmental niedaleko Brna i Burgdorfu. Używane były w gospodarstwach do stróżowania, pilnowania krów, a nawet ich zaganiania, ale również jako psy transportujące mleko i sery, ciągnące wózki z właśnie takim załadunkiem. W 1913 roku berneńczyk został uznany przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.

Szwajcarskie psy pasterskie- berneńczyk i jego kuzyni.

utworzone przez Daria Porebiak | sty 30, 2024 | Bez kategorii, Rasy psów

Szwajcarskie psy pasterskie to nie tylko znany szeroko jako idealny pies rodzinny berneńczyk, ale też jego mniejsi i jeden większy kuzyn. Przedstawiamy zestawienie szwajcarskich psów pasterskich, wśród których każdy znajdzie odpowiedni egzemplarz dla siebie.

Szwajcarskie psy pasterskie, jak powstały?

Do szwajcarskich ras pasterskich należą: entlebucher (najmniejszy z nich), appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Wszystkie, jak nazwa wskazuje, pochodzą ze Szwajcarii, a ich wspólną cechą jest piękne trzykolorowe umaszczenie. Jego bazą jest kolor czarny, na pysku mają białą strzałkę i kryzę oraz łapy w tym samym kolorze. Uroku dodają im brązowe podpalania na pysku i łapach. Wszystkie szwajcarskie rasy pasterskie pracowały na gospodarstwach w górach. Pomagały ciągnąc wózki z mlekiem (berneńczyk), pilnować obejścia, a nawet zaganiać krowy (appenzeller). Wywodzą się z różnych regionów, np. berneński pies pasterski pochodzi z Berna a Appenzeller z regionu Appenzell, jednak na pewno mają wspólnych przodków i spełniały podobne role.

Szwajcarskie psy pasterskie, zdrowie?

Szwajcarskie psy pasterskie, zależnie od rasy bywają niestety chorowite. Największe z nich, czyli berneńczyki i duże szwajcarskie psy pasterskie chorują często na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Dlatego ważny jest odpowiedni dobór hodowlany przebadanych psów. Mogą cierpieć również na zanik siatkówki, czy mieć wywinięcie trzeciej powieki. Zdecydowanie zdrowsze i lepiej nadające się na górskie wyprawy są najmniejsze z nich entlebuchery i appenzellery. Być może dlatego, że nie są tak popularne, jak berneńczyki, nie dosięgnęły ich wystawowe mody.

Czym żywić szwajcarskie psy pasterskie?

Szwajcarskie psy pasterskie, niezależnie od rasy należy żywić zbilansowaną, pełnoporcjową karmą suchą lub karmą mokrą dla psów najwyższej jakości, szczególnie w okresie intensywnego wzrostu.

Berneński pies pasterski

To najbardziej popularny z grupy szwajcarskich psów pasterskich czworonóg. Waży aż 40-60 kg i mierzy 58-70 cm w kłębie. Niestety ich długość życia to zwykle maksymalnie 10-12 lat.

To jedyny długowłosy przedstawiciel z tej grupy i pewnie dlatego często jest wybierany na rodzinnego psa. Berneńczyki po prostu przyciągają wzrok i aż chce się zatopić w ich miękkim futrze. Są to jednak psy stróżujące i wobec obcych mogą być agresywne. Swoją rodzinę traktują z oddaniem, nadają się również do domu z dziećmi, nawet małymi. Mimo swojej wielkości dobrze odnajdują się w mieście i mniejsze osobniki mogą żyć w mieszkaniu. Niestety coraz częściej w rasie pojawiają się osobniki lękliwe i agresywne, dlatego warto przed zakupem szczeniaka poznać jego rodziców i odwiedzić hodowlę.

Berneńskie psy pasterskie są duże, ale aktywne i chętnie towarzyszyć będą w długich spacerach, o ile pozwoli im na to zdrowie.

Duży szwajcarski pies pasterski

To największy z przedstawicieli szwajcarskich psów pasterskich. Jego waga waha się od 50-70kg, a wzrost to 60-72 cm w kłębie. Niestety tak jak i berneńczyki, żyją maksymalnie 10 lat.

Szwajcary to molosy pełną gębą. Są ogromne, łagodne i oddane swojej rodzinie. Wystarczy im dom z ogrodem i pilnowanie posesji, na którą nie wpuszczą intruza. Swojej rodzinie są oddane i nadają się również do domu z dziećmi. Psy tej rasy raczej nie nadają się do sportu, życia w mieszkaniu i nie bardzo długie wędrówki, ale chętnie pójdą na spokojnym, dłuższy spacer na łono natury.

Entlebucher

Entlebuchery to najmniejsze szwajcarskie psy pasterskie, chociaż nadal są psami sporymi. Ważą 25-30 kg i mierzą 40-50 cm w kłębie, są zatem jak na swój wzrost dosyć masywne. Ze względu na swoją wielkość, żyją dłużej, bo nawet 12 i więcej lat. Nie są rasą chorowitą.

To świetne psiaki do tańca i różańca. Można trenować z nimi sporty kynologiczne, zabierać nawet na wymagające wycieczki w góry. Jednocześnie sprawdzą się jako aktywne psy rodzinne również do domu z dziećmi.  Będą świetnymi stróżami posesji, ale również mogą żyć w mieszkaniu. Potrzebują jednak więcej ruchu i wspólnej aktywności z przewodnikiem.

Appenzeller

Appenzeller są nieco większe od entlebucherów i mniejsze od berneńczyków. Ważą 22-32 kg i mierzą 50-56 cm w kłębie. Żyją stosunkowo długo, bo nawet 14 lat. To rasa zdrowa, jeszcze niezniszczona przez mody hodowlane, która czasem cierpi na dysplazję stawów biodrowych.

Appenzeller, jak i entlebucher to świetny stróż, sceptyczny wobec obcych. Może jednak mieszkać również w mieście, potrzebuje wtedy długich spacerów i aktywności. Będzie nadawał się na aktywnego kompana rodziny, również z dziećmi. Appenzeller jest silny, zwinny i pokocha górskie wędrówki, może też z chęcią trenował sporty kynologiczne, ale dostosuje się też do spokojniejszego życia.

Owczarek węgierski mudi, czy to pies dla mnie?

utworzone przez Daria Porebiak | gru 8, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów

Owczarek węgierski mudi to dość mało znana rasa w Polsce i bardzo rzadko wybierana jako pies rodzinny, mimo swojego pięknego wyglądu, kręconej sierści i umaszczenia w kolorze marmurkowym. Częściej znajduje się w rękach osób bardzo aktywnych, trenujących sporty kynologiczne- nie bez powodu. Owczarki węgierskie mudi to psy bardzo aktywne, szczekliwe, reaktywne- świetni stróże zaganiające i pilnujące owiec.

Owczarek węgierski mudi, charakter i szkolenie

Mudi to przede wszystkim wielka osobowość drzemiąca w niepozornym ciele o wesołej prezencji i pięknym umaszczeniu. To psy pasterskie zaganiające o silnym instynkcie, które w swojej ojczyźnie na Węgrzech, pracują od lat przy wypasie krów i owiec. Ich praca polega na zaganianiu przez oszczekiwanie i podgryzanie. Dodatkowo pełnią funkcję stróży i świetnie alarmują o zagrożeniu, często współpracując z dużymi psami pasterskimi. Owczarki węgierskie mudi są w pracy nieustępliwe, niezmordowane i kochają ruch. Wszystko to przekłada się na ich temperament i życie w mieście. Są to psy mogące co prawda, żyć w mieście i w rodzinie, jednak potrzebują przede wszystkim zajęć umysłowych, sporej dawki mądrego ruchu w postaci długich spacerów, wypraw w góry czy do lasu.

Mudiki są bardzo skoczne- potrafią podskoczyć w górę niczym sprężynki, są bardzo szybkie i zwinne. Dlatego, jak wiele ras zaganiających świetnie sprawdzają się w sportach kynologicznych głównie w agility. Zobaczyć możemy je również w obedience, dog dancing czy frisbee nawet na najwyższym poziomie.

Szkolenie owczarka węgierskiego mudi

Mimo że mudiki są świetnymi stróżami, które dodatkowo wobec obcych są mało wylewne i raczej sceptyczne, to są bardzo oddane swoim opiekunom i są psami bardzo wrażliwymi. Owczarek węgierski nie może być szkolony z użyciem przemocy ani twardej ręki, to psy, które trenować trzeba metodami pozytywnych wzmocnień opartych na dobrej relacji. Ich opiekun musi być stabilny emocjonalnie, gdyż one same są psami bardzo reaktywnymi, emocjonalnymi i szybko podejmującymi decyzję. Gdy nie zrozumieją, o co nam chodzi, lub gdy opiekun będzie zdenerwowany, mudi szybko się sfrustruje. Trzeba dodatkowo przyzwyczaić się do tego, że wszystkie emocje, nawet lekkie pobudzenie będą zaznaczały dobitnie szczekaniem.

Czy mudi nadaje się na psa rodzinnego i do dzieci?

Owczarek węgierski mudi nadaje się na psa rodzinnego do domu z dziećmi pod kilkoma warunkami… Dzieci muszą być nauczone jak odpowiednio postępować z psem. Nie powinny zamęczać go przytulaniem i szanować jego przestrzeń, a także nie powinny niepotrzebnie nakręcać psa. Krzyki, bieganie po domu, wybuchy emocji- to wszystko będzie również pobudzało lub przerażało psa. Mudi może być psem rodzinnym pod warunkiem, że spełnimy jego potrzeby fizyczne i psychiczne. Mimo że przy odpowiedniej pracy owczarek węgierski odnajdzie się w rodzinie, to są dużo lepsze rasy do domów z dziećmi. 

Dla kogo będzie dobry owczarek węgierski mudi?

Owczarek węgierski mudi będzie świetnym kompanem dla osoby aktywnej, która kocha długie wędrówki na łono natury, a nawet sport. Opiekun, który będzie zaangażowany we wspólną pracę z psami tej rasy, to skarb. Oczywiście owczarki węgierskie mudi świetnie sprawdzą się jako stróże posesji w połączeniu z pracą pasterską. Nie jest to rasa dla osób starszych lub lubiących spędzać czas wolny na kanapie.

Mudi owczarek węgierski, wygląd i zdrowie

Owczarki węgierskie mudi zaklasyfikowane są do I grupy FCI.

Występują w kolorach:

• czarny
• biały i kremowy
• czekoladowy
• niebieski marmurkowy
• czerwony marmurkowy

Waga mudi to 8- 13 kg, suki oczywiście są mniejsze.

Wzrost mudi to: 37-47 cm w kłębie

Sierść owczarków węgierskich jest pofalowana, kosmata i szorstka, krótka na głowie. Mają one stojące uszy w typie szpica i ogon noszony na plecach.

Są to psy względnie zdrowe, rodzice szczeniąt powinni być przebadani na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych.

Żywienie owczarka węgierskiego mudi

Owczarki węgierskie mudi nie mają szczególnych tendencji do alergii pokarmowych, muszą być żywione dobrej jakości karmą suchą lub mokrą z dużą zawartością mięsa. Jako psy aktywne mogą mieć tendencje do chudnięcia i mogą potrzebować dostarczenia większej ilości kalorii, szczególnie przy intensywnym wysiłku fizycznym.

Historia rasy owczarek węgierski mudi

Owczarki węgierskie mudi powstały prawdopodobnie między XVIII a XIX wiekiem a ich przodkowie byli węgierskimi psami pasterskimi, które krzyżowano z niemieckimi psami pasterskimi w typie szpica. To właśnie geny szpica nadały im charakterystycznego wyglądu- kształtu uszu czy ogona. To trzecia odmiana węgierskich psów zaganiających po puli i pumi, które od mudików różnią się znaczenie, chociażby sierścią. Po raz pierwszy mudiki zostały zaprezentowane na wystawie w Budapeszcie w 1936 roku.