Na Instagramie i TikToku królują liczbą odsłon w zabawnych filmikach, w dużych miastach bardzo często widujemy je w parkach i kawiarniach ze swoimi opiekunami. Te białe, puchate, spore psy z małymi stojącymi uszkami i oczami jak guziki przyciągają wzrok, stając się nową, ulubioną rasą. Samojedy, psy o interesująco brzmiącej nazwie, wymagają opieki nie tylko nad ich bujną białą jak śnieg sierścią, ale i treningu i odpowiedniego prowadzenia. Jakie są na prawdę samojedy, dla kogo będą odpowiednimi kompanami życia, na co chorują najczęściej i na co zwrócić uwagę kupując samojeda? Wszystko o rasie przeczytasz w poniższym wpisie.
Jak wygląda samojed, wzorzec rasy
Samojed to pies posiadający długi i gęsty, podwójny włos. Włos okrywowy jest twardszy i sztywniejszy, ma chronić przed warunkami atmosferycznymi i pozwala łatwo strzepywać z psa śnieg czy deszcz. Podszerstek jest gęsty i ma strukturę wełnistą. W czasie zimy jest on niezwykle gęsty, trudno wtedy dostać się do skóry psa. Niemniej jednak samojedy żyjące w ogrzewanych pomieszczeniach nie będą tak świetnie przystosowane do trudnych zim, jak psy mieszkające na zewnątrz. Dlatego warto o tym pamiętać, mając samojeda w mieście. Psy te wolą chłodniejsze dni, ale nie męczą się bardzo w dni cieplejsze i upały tak jak wiele psów w typie pierwotnym. Wiosną podszerstek jest zrzucany i samojedowi jest chłodniej.
Samojed to pies dosyć ciężki jak na swój wzrost, do tego muskularny i silny, jednocześnie zwinny.
Występuje w kolorze białym, kremowym, biało- biszkoptowym.
Waga i wzrost samojeda:
Suka: 53 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej). Waga: 16-20kg
Samiec: 57 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej). Waga: 20-30kg
Długość życia: 12-16 lat.
Ciekawostką jest, że zakrzywiony ogon samojeda miał służyć do zakrywania nosa w czasie spania na dworze zimą. Kiedy w Rosji na początku XX wieku zaczęto eksperymentować z rasą w czasie zimowych ekspedycji na Syberię, często obcinano psom ogony i uszy. Niestety poskutkowało to tym, że zachorowały na zapalenie płuc i umarły w czasie wyprawy, a często za nimi ich właściciele, którzy nie mogli dotrzeć na miejsce ze swoimi saniami.
Pielęgnacja sierści samojeda, jak często trzeba go czesać?
Samojedy zrzucają sierść dwa razy do roku, ich włos jest długi i gęsty może mieć tendencje do kołtunienia więc trzeba czesać psa co tydzień. W mieście w czasie odwilży problematyczne może być przenoszenie piasku i błota na sierści. Trzeba psu wycierać łapy lub opłukać łapy i brzuch pod prysznicem po takim spacerze.
Jaki charakter ma samojed? Pies rodzinny a może użytkowy?
Samojedy to psy przywiązane do opiekuna, lubiące obcych i tolerujące inne psy. Kochają ze swoim opiekunem przebywać i w odróżnieniu od wielu ras w typie pierwotnym są bardziej skore do współpracy. Pamiętać jednak trzeba, że nadal są to psy o silnym instynkcie i nieszkolone będą gonić zwierzynę w lesie i polować na własną rękę, mogą mieć tendencję do ucieczek.
Samojed bezwzględnie potrzebuje dużej ilości ruchu- czy to długich spacerów (powyżej godziny dziennie), wspólnego joggingu z opiekunem czy biegania przy rowerze (w odpowiednim wieku i po odpowiednim przygotowaniu). Chętnie będzie uczył się nowych sztuczek i pójdzie na kurs z posłuszeństwa.
Samojedy to psy raczej pewne siebie, lubiące dzieci. Oczywiście żaden pies nie może być pozostawiony sam z dzieckiem, które też nie powinno go męczyć. Jednak samojed lepiej zniesie towarzystwo małych dzieci niż np. psy ras miniaturowych czy użytkowe owczarki. Samojedy często używane są w dogoterapii, jako psy cierpliwe, lubiące dotyk i obcowanie z ludźmi.
Jak szkolić samojeda, wszystko o wychowaniu
Pamiętajmy, by nie szkolić samojeda krzykiem, karami i awersją. Mimo że są to psy silne i energiczne to są też wrażliwe i mogą całkowicie się wycofać, gdy będziemy dla nich nieprzewidywalni i niemili. Praca metodami pozytywnych wzmocnień od szczenięcia, budowanie dobrej relacji z psem. Bycie konsekwentnym i życzliwym będzie najlepszym możliwym rodzajem szkolenia dla samojeda.
Sport z samojedem
Samojedy nadal biorą udział w sportach zaprzęgowych np. w wyścigach na saniach lub wózkach trójkołowych. Można z nimi trenować również inne sporty zimowe, trekking, bikejoring, bieganie.
Zdrowie samojedów, choroby rasy
Samojedy są psami względnie zdrowymi, niestety coraz więcej z nich cierpi na choroby oczu. Dlatego ważne jest wybieranie psów z takich hodowli, które wykonują wszystkie konieczne badania oczu i inne wymagane badania.
Badania, jakie powinien mieć wykonane samojed to:
Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
Badanie kardiologiczne
Badania oczu np. PRA, glaucoma, katarakta, distichiasis
Czym karmić samojeda, wszystko o żywieniu rasy
Dobra i zbilansowana karma to podstawa diety samojeda. Powinna być dobrana do wieku a jej ilość do aktywności. Psy, które dużo spacerują lub uprawiają sport, powinny jeść dobrej jakości karmę mokrą, lub suchą w zwiększonej dawce. Pamiętajmy, by nie karmić psa do 3 godzin przed wysiłkiem. Uważajmy na alergie pokarmowe, mogą one objawiać się również czerwonymi zaciekami na białej sierści np. pod oczami czy na łapach. Warto wtedy sięgnąć po karmę mono białkową.
Gdzie kupić samojeda, nie kupuj z pseudohodowli
Psy rasy samojed należy kupować ze sprawdzonych hodowli w ZKwP, które potwierdzą pochodzenie psa rodowodem i testami genetycznymi. Najważniejsze jest skupienie się na wybieraniu jedynie takich hodowli, które wykonuje wszystkie testy zdrowotne na choroby typowe dla rasy. Przeczytaj, jak nie dać się nabrać na pseudohodowlę.
Ile kosztuje samojed z rodowodem?
Samojed z rodowodem z hodowli z FCI (a w Polsce z ZKwP) może kosztować nawet 8- 15 tysięcy złotych.
Historia rasy samojed, wszystko o powstaniu rasy
Historia psów rasowych, które znamy w obecnej formie, zaczyna się w okolicach XX wieku, kiedy rozpoczynają się pierwsze wystawy psów. To właśnie one sprawiły, że hodowcy zaczęli rozmnażać psy o coraz bardziej zbliżonym wyglądzie i powstały ścisłe wzorce rasy. Wcześniejsi potomkowie obecnych ras psów nie byli tak bardzo ujednoliceni wyglądem. Tak samo było z dawnym samojedem, wtedy nazywanym Bjelkiers. Były to psy towarzyszące koczowniczym grupom azjatyckim Samoyede. Żyli oni polując na renifery, stopniowo udomawiając je i zamieniając się w ich pasterzy. Nadal jako koczownicy, przemieszczali się ze swoimi stadami, a towarzyszyły im właśnie białe, puchate psy Bjelkiers. Samojedy tamtych czasów były wszechstronnie użytkowe. Pomagały w polowaniu, ciągnięciu sań, a nawet pasieniu reniferów. Były nieustraszonymi stróżami i jednocześnie oddane były swoim ludziom. Dobrze dogadywały się z dziećmi a nocami ogrzewaniu swoją bujną sierścią ludzi w namiotach. Co mniej pozytywne, również używano ich czasem jako pożywienie czy surowiec na ciepłe futro.
Samoyed to bliski kuzyn kilku innych popularnych ras pierwotnych. Lapończycy mieli podobne psy, tylko w kolorze czarnym, by widzieć je lepiej w śniegu, które w obecnej formie nazywają się lapphund. Eskimosi za to mieli psy rasy siberian husky. Jedynie psy Samoyedów były białe jak śnieg. Różniły się one również nieco charakterem, gdyż bardziej przywiązane do człowieka, mniej niezależne i łatwiej było sobie zjednać ich sympatię.
Samojedy w XX wieku
Rosjanie i Norwedzy w XVII i XVIII wieku docenili te psy na swoich wyprawach badawczych na Syberię, czy przy odkrywaniu Arktyki i Antarktydy. Zaczęli ściągać je do siebie, również na dwory szlacheckie w Europie.
W 1880 roku Ernest Killburn Scoot ściągnął psy tej rasy do Anglii, gdzie zrobiły furorę. Zaczęto ujednolicać rasę i wyeliminowano całkowicie inne umaszczenia niż biały i jego odcienie. Gdy po wojnie w 1917 roku Rosjanie kazali zniszczyć wszystkie psy zaprzęgowe, by zastąpić je pojazdami, to właśnie dzięki staraniom angielskich hodowców rasa nie wyginęła i ściągnięto psy z ocalałych syberyjskich linii.
Bibliografia:
http://www.ahzusamoyeds.com/history-of-the-samoyed.html
Wzorzec i choroby rasy samojed