Szwajcarskie psy pasterskie to nie tylko znany szeroko jako idealny pies rodzinny berneńczyk, ale też jego mniejsi i jeden większy kuzyn. Przedstawiamy zestawienie szwajcarskich psów pasterskich, wśród których każdy znajdzie odpowiedni egzemplarz dla siebie.

Szwajcarskie psy pasterskie, jak powstały?

Do szwajcarskich ras pasterskich należą: entlebucher (najmniejszy z nich), appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Wszystkie, jak nazwa wskazuje, pochodzą ze Szwajcarii, a ich wspólną cechą jest piękne trzykolorowe umaszczenie. Jego bazą jest kolor czarny, na pysku mają białą strzałkę i kryzę oraz łapy w tym samym kolorze. Uroku dodają im brązowe podpalania na pysku i łapach. Wszystkie szwajcarskie rasy pasterskie pracowały na gospodarstwach w górach. Pomagały ciągnąc wózki z mlekiem (berneńczyk), pilnować obejścia, a nawet zaganiać krowy (appenzeller). Wywodzą się z różnych regionów, np. berneński pies pasterski pochodzi z Berna a Appenzeller z regionu Appenzell, jednak na pewno mają wspólnych przodków i spełniały podobne role.

Szwajcarskie psy pasterskie, zdrowie?

Szwajcarskie psy pasterskie, zależnie od rasy bywają niestety chorowite. Największe z nich, czyli berneńczyki i duże szwajcarskie psy pasterskie chorują często na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Dlatego ważny jest odpowiedni dobór hodowlany przebadanych psów. Mogą cierpieć również na zanik siatkówki, czy mieć wywinięcie trzeciej powieki. Zdecydowanie zdrowsze i lepiej nadające się na górskie wyprawy są najmniejsze z nich entlebuchery i appenzellery. Być może dlatego, że nie są tak popularne, jak berneńczyki, nie dosięgnęły ich wystawowe mody.

Czym żywić szwajcarskie psy pasterskie?

Szwajcarskie psy pasterskie, niezależnie od rasy należy żywić zbilansowaną, pełnoporcjową karmą suchą lub karmą mokrą dla psów najwyższej jakości, szczególnie w okresie intensywnego wzrostu.

Berneński pies pasterski

To najbardziej popularny z grupy szwajcarskich psów pasterskich czworonóg. Waży aż 40-60 kg i mierzy 58-70 cm w kłębie. Niestety ich długość życia to zwykle maksymalnie 10-12 lat.

To jedyny długowłosy przedstawiciel z tej grupy i pewnie dlatego często jest wybierany na rodzinnego psa. Berneńczyki po prostu przyciągają wzrok i aż chce się zatopić w ich miękkim futrze. Są to jednak psy stróżujące i wobec obcych mogą być agresywne. Swoją rodzinę traktują z oddaniem, nadają się również do domu z dziećmi, nawet małymi. Mimo swojej wielkości dobrze odnajdują się w mieście i mniejsze osobniki mogą żyć w mieszkaniu. Niestety coraz częściej w rasie pojawiają się osobniki lękliwe i agresywne, dlatego warto przed zakupem szczeniaka poznać jego rodziców i odwiedzić hodowlę.

Berneńskie psy pasterskie są duże, ale aktywne i chętnie towarzyszyć będą w długich spacerach, o ile pozwoli im na to zdrowie.

Duży szwajcarski pies pasterski

To największy z przedstawicieli szwajcarskich psów pasterskich. Jego waga waha się od 50-70kg, a wzrost to 60-72 cm w kłębie. Niestety tak jak i berneńczyki, żyją maksymalnie 10 lat.

Szwajcary to molosy pełną gębą. Są ogromne, łagodne i oddane swojej rodzinie. Wystarczy im dom z ogrodem i pilnowanie posesji, na którą nie wpuszczą intruza. Swojej rodzinie są oddane i nadają się również do domu z dziećmi. Psy tej rasy raczej nie nadają się do sportu, życia w mieszkaniu i nie bardzo długie wędrówki, ale chętnie pójdą na spokojnym, dłuższy spacer na łono natury.

Entlebucher

Entlebuchery to najmniejsze szwajcarskie psy pasterskie, chociaż nadal są psami sporymi. Ważą 25-30 kg i mierzą 40-50 cm w kłębie, są zatem jak na swój wzrost dosyć masywne. Ze względu na swoją wielkość, żyją dłużej, bo nawet 12 i więcej lat. Nie są rasą chorowitą.

To świetne psiaki do tańca i różańca. Można trenować z nimi sporty kynologiczne, zabierać nawet na wymagające wycieczki w góry. Jednocześnie sprawdzą się jako aktywne psy rodzinne również do domu z dziećmi.  Będą świetnymi stróżami posesji, ale również mogą żyć w mieszkaniu. Potrzebują jednak więcej ruchu i wspólnej aktywności z przewodnikiem.

Appenzeller

Appenzeller są nieco większe od entlebucherów i mniejsze od berneńczyków. Ważą 22-32 kg i mierzą 50-56 cm w kłębie. Żyją stosunkowo długo, bo nawet 14 lat. To rasa zdrowa, jeszcze niezniszczona przez mody hodowlane, która czasem cierpi na dysplazję stawów biodrowych.

Appenzeller, jak i entlebucher to świetny stróż, sceptyczny wobec obcych. Może jednak mieszkać również w mieście, potrzebuje wtedy długich spacerów i aktywności. Będzie nadawał się na aktywnego kompana rodziny, również z dziećmi. Appenzeller jest silny, zwinny i pokocha górskie wędrówki, może też z chęcią trenował sporty kynologiczne, ale dostosuje się też do spokojniejszego życia.