utworzone przez Daria Porebiak | paź 19, 2023 | Rasy psów
Owczarek niemiecki, potocznie wilczur, owczarek alzacki kojarzy się nam z psem cywilem, pomocnikiem policjanta, oddanym stróżem domowego ogniska. Jakie jednak te psy są naprawdę? Czy potrzebują twardej ręki? Czy poza tym, że szybko się uczą, nie ma z nimi problemów? Jak współczesna hodowla tej rasy wpłynęła na jej charakter? Dla kogo odpowiedni będzie owczarek niemiecki? Zobacz nasz rzetelny opis rasy pisany pod kątem charakteru psa i wyboru przyszłego członka rodziny.
Owczarek niemiecki, wilczur, owczarek alzacki- jak powstała rasa?
Dawniej na owczarka niemieckiego mówiło się potocznie wilczur, co implikowało stereotyp, że psy te są blisko spokrewnione z wilkami. Nic bardziej mylnego. Mimo dawniej przypominały nieco wilki z budowy ciała, miały podobny ruch i wyraz, to powstały w wyniku krzyżowania psów pasterskich w Niemczech. Ich historia sięga nawet XVII wieku, dopiero jednak wiek XIX przyniósł standaryzację rasy, która wyglądem zaczęła przypominać współczesnych jej przedstawicieli. Rozwój miast pociągnął za sobą rozwój przestępczości i zaczęto interesować się stworzeniem psa policyjno obronnego. Utworzony w tym celu związek wybierał owczarki o dobrych predyspozycjach do takiej pracy i krzyżował je ze sobą, tworząc powoli nową rasę. Na wystawie hodowlanej w Karlsruhe dostrzeżono psa imieniem Hektor Linksrhein, który stał się protoplastą rasy owczarek niemiecki.
źródło: wikipedia
Owczarek niemiecki wystawowy czy użytkowy, różnice
Współczesne owczarki niemieckie, które można zobaczyć na wystawach, mało przypominają zarówno protoplastę rasy, jak i psy, które mogliśmy zobaczyć nawet w latach 80 czy 90 XX wieku. Przede wszystkim mocne kątowanie tylnych kończyn, które zmieniło linię kręgosłupa, z prostej na opadającą w dół sprawia, że psy te mają inny ruch i wygląd.
Owczarek niemiecki z linii wystawowych
Owczarki niemieckie to rasa, której linie hodowlane dzielą się na dwie zupełnie od siebie różne: wystawową i użytkową. W tej pierwszej stawia się na wygląd odpowiadający trendom na wystawach psów. W tej drugiej zaś na popędy, charakter do pracy np. w policji czy obronie a wygląd ich ma sprawić, że będą bardziej wydajne w pracy. To właśnie użytkowe owczarki niemieckie przypominają bardziej dawne psy tej rasy, mają prostszą linię kręgosłupa i łagodniejsze kątowania tylnych kończyn.
Jednak jeśli nie chcesz z psem pracować użytkowo, owczarek niemiecki z linii pracujących nie będzie dla Ciebie odpowiedni. To psy o bardzo silnej potrzebie pracy i ruchu, które nie odnajdą się jedynie jako psy rodzinne czy pilnujące posesji.
Owczarek niemiecki z linii użytkowych o umaszczeniu wilczastym
Charakter owczarka niemieckiego, czy to pies dla mnie?
Owczarki niemieckie to przede wszystkim… owczarki, czyli psy pracujące, które pierwotnie zajmowały się zaganianiem owiec. Długoletnie hodowla na cechy użytkowe pod kątem pracy w policji sprawiła, że nie są to psy dla każdego. Na pewno nie sprawdzą się dla osób starszych ani do rodzin z dziećmi, które nie chcą zapewnić psu odpowiedniej ilości ruchu i szkolenia.
Owczarki niemieckie sprawdzą się jako stróże posesji, chociaż uwielbiają być blisko człowieka i nie można zostawić ich tam samych sobie. Muszą mieć dodatkowo spacery poza posesję, poznawać inne psy, odbywać treningi oraz bawić się z opiekunem. To psy, który kochają interakcję z człowiekiem i pracę dla niego.
Psy tej rasy szybko się uczą, a komendy dobrze generalizują, zapamiętując je na długo. Owczarek niemiecki będzie najszczęśliwszy z osobą, dla której praca z psem na co dzień, choćby amatorska to hobby. Nie wszystkie owczarki niemieckie potrzebują codziennej pracy. Jednak na pewno potrzebują długich spacerów połączonych ze wspólną zabawą i byciem razem z opiekunem. Nie mogą na spacerze zadowalać się jedynie bieganiem z obcymi psami.
Wbrew obiegowej opinii owczarka niemieckiego nie trzeba prowadzić twardą ręką i dominować go. To przekonanie wzięło się zapewne stąd, że są to psy używane w policji. Owczarek niemiecki to pies oddany opiekunowi. Jak najbardziej w nauce komend w życiu codziennym wystarczają mu pozytywne wzmocnienia, dobra więź z opiekunem i regularne treningi. Niemniej jednak są to psy silne, dlatego nad takimi rzeczami jak chodzenie na luźnej smyczy i niewyrywanie się do psów, trzeba pracować z nimi od szczeniaka.
Problemy behawioralne owczarków niemieckich
Owczarki niemieckie i ich charakter owiane są coraz gorszą sławą. Wśród behawiorystów i trenerów psów krążą nawet żarty w stylu czarnego humoru, na temat rozszczekanych, agresywnych i przerażonych psów tej rasy. Nie da się ukryć, że rasa ta straciła wiele ze swojego dawnego, twardego charakteru. Przede wszystkim wybory hodowlane mają tu znaczenie, ale też rozmnażanie owczarków niemieckich w pseudohodowlach. Są to przypadkowe mioty, często odchowywane w okropnych warunkach, gdzie szczeniaki nie są odpowiednio przyzwyczajane do ludzi, psów i świata zewnętrznego. Wpływa to na pewno na ich przyszły charakter. Zobacz w naszym innym artykule jak nie dać się oszukać pseudohodowcy i od kogo nie kupować owczarka niemieckiego i innego psa.
Z drugiej strony problemom behawioralnym owczarków niemieckich często winni są ich opiekunowie. Psy te potrzebują zaspokojenia ich potrzeb ruchowych, psychicznych i bardzo lubią uczyć się nowych rzeczy, Potrzebują też spacerów dekompresyjnych, na łonie natury, gdzie mogą węszyć i swobodnie biegać. Trzymanie owczarka niemieckiego w małym mieście w bloku i jednoczesne niezaspokajanie jego potrzeb często kończy się psem bojaźliwym, oszczekującym z problemami behawioralnymi. Z drugiej strony owczarki niemieckie często wybierane są na stróży posesji. Niestety poza nią wychodzą rzadko i kończy się to kompletnym brakiem socjalizacji z obcymi ludźmi, psami i miastem, co również skutkuje agresją lekową.
Czy owczarek niemiecki nadaje się do miasta?
Owczarki niemieckie nadają się do życia w mieście pod kilkoma warunkami. Muszą mieć zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu, luźnych saperów, eksploracji na łonie natury i mądrych kontaktów z psami. Wybierając szczeniaka, sprawdźmy, jak ich rodzice odnajdują się w mieście, czy nie są nadmiernie bojaźliwi i wrażliwi na bodźce. Konieczne będzie nauczenie szczeniaka chodzenia na luźnej smyczy, przywołania i mądrej socjalizacji z miastem. Dlatego nie czekajmy na trening owczarka niemieckiego, kiedy ten skończy rok, bo to bardzo duży błąd. Najlepiej by miał on regularne zajęcia z psich sportów jak posłuszeństwo sportowe, nosework czy obrona sportowa.
Zobacz jakie inne rasy nadają się do życia w mieście.
Czy owczarek niemiecki nadaje się do dzieci?
Tak, owczarki niemieckie nadają się do życia w rodzinie z dziećmi pod kilkoma warunkami. Poza zapewnieniem psu odpowiedniej dawki ruchu i treningu przez dorosłych, dziecko powinno być pod kontrolą rodziców. Szanowanie przestrzeni osobistej psa jest tu kluczowe. Nadmierne przytulanie, całowanie w pysk, dotykanie, gdy pies tego nie chce, jest tu surowo zabronione. Owczarek niemiecki to nie niania i może szybko powiedzieć, że taki kontakt mu się nie podoba, np. warcząc, czy gryząc. Opiekun psa powinien nauczyć się, jak wyglądają sygnały stresu u jego pupila np. na zajęciach z behawiorystą.
Czy owczarek niemiecki nadaje się do pilnowania posesji?
Tak, owczarki niemieckie nadają się na psy stróżujące. Nie powinny być zostawiane same sobie cały dzień i noc na posesji, bo rozniesie je energia i zaczną zachowywać się np. agresywnie wobec obcych ludzi i psów. Jeśli chcemy, by nasz owczarek niemiecki mieszkał na zewnątrz, musimy zapewnić mu nie tylko dobry, ocieplany kojec na noc. Dodatkowo dać odpowiednią dawkę ruchu i kontaktu z człowiekiem. Powinniśmy wychodzić z nim codziennie na minimum jeden długi spacer połączony z zabawą i treningiem.
Żywienie i zdrowie owczarka niemieckiego
Psy tej rasy należy żywić karmą suchą lub mokrą jakości premium. Szczególnie jako szczenięta szybko rosnące, narażone są na deficyty i powinny jeść zbilansowaną, pełnoporcjową karmę najlepszej jakości. Żywienie owczarka niemieckiego karmą morką jest jak najbardziej możliwe, najlepiej by miała jak największą zawartość mięsa mięśniowego, a nie podrobów.
Owczarki niemieckie żyją około 13 lat. Narażone są na wiele chorób, dlatego tak ostrożnie należy wybierać skojarzenia, z których bierzemy szczeniaka. Choroby typowe dla rasy to między innymi:
- dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
- problemy z kręgosłupem i zespół końskiego ogona
- inne problemy ortopedyczne np. młodzieńcze zapalenie kości i kontuzje
- Nowotwory
Psy tej rasy często cierpią na alergie pokarmowe i środowiskowe, dlatego najlepiej karmić je mono białkowymi karmami sprzyjającymi alergikom i wrażliwym brzuchom.
utworzone przez Daria Porebiak | wrz 25, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów
Australijskie labradoodle, goldendoodle i inne mniejsze hybrydy z pudlem jak cavapoo i maltipoo są obecnie niezwykle popularne i wiele osób marzy o takim psie. Przyciąga nie tylko ich uroczy wygląd, ale również krążące w internecie informacje jakoby psy te były hipoalergiczne. Niestety ich rosnąca popularność, szczególnie za sprawą mediów społecznościowych, sprawiła, że pojawiło się bardzo dużo miotów. Czym są hybrydy labradorów, golden retrieverów, maltańczyków, cavalierów z pudlem? Czy psy te są rasami, czy hybrydami, czy mają rodowód? Czy sierść labradoodli uczula? Wyjaśniamy w poniższym wpisie.
Australijskie labradoodle, hybryda czy rasa?
Australijskie labradoodle to obecnie jedyne psy z wymienianych we wpisie, które mogą spełnić definicję rasy. Hodowane są od lat 80 pod kątem dogoterapii, a także psów rodzinnych, które potencjalnie uczulają jak najmniej. Nie są tym samym co po prostu labradoodle. Czym się różnią?
Labradoodle australijskie– to rasa, która ma w sobie często aż 6 ras psów dodawanych w tzw. infuzjach: labradora, pudla, cocker spaniela amerykańskiego, cocker spaniela angielskiego, terriera pszenicznego, irlandzkiego spaniela dowodnego, curly coated retrievera. Obecnie hodowane są już bez infuzji innych ras, mają zatem wielopokoleniowe rodowody. Występują w wielkościach dużej, średniej i małej. Hoduje się je w związkach rasy, które wydają wielopokoleniowe rodowody i nakładają standardy hodowli. Pies kupiony w takim związku ma badania genetyczne na pochodzenie. Jego rodzice muszą mieć wykonane badania zdrowotne jak np. na dysplazję, PRA czy choroby wrodzone oczu.
Psy tej rasy można kupić od hodowcy zrzeszonego w związku ALFA Europe, ALA oraz WALA. Są to labradoodle australijskie z rodowodem, jednak pamiętajmy, że nie są rasą zarejestrowane w FCI, co dla wielu świadczy o tym, że nie są prawdziwą rasą psów.
Labradoodle– to hybryda labradorów i pudli w pierwszym pokoleniu. Nie są zrzeszone w żadnych związkach, nie mają rodowodów, nie wiadomo czy rodzice są badani (zależy to od hodowcy). Na hodowcę hybryd nie są nałożone żadne odgórne standardy. To najczęściej przypadkowe mioty tworzone dla zysku.
Ile kosztują australijskie labradoodle?
Australijskie labradoodle kosztują około 12 tysięcy złotych, labradoodle zaś są na pewno dużo tańsze, jako że są to hybrydy w pierwszym lub drugim pokoleniu. Nie polecamy kupować hybryd ras, bo bardzo łatwo dać się oszukać pseudohodowcy. Zobacz w naszym wpisie, jak wybrać psa rasowego. Kluczem w wyborze powinni być przebadani rodzice znajdujący się w dobrych warunkach bytowych.
Czy labradoodle uczulają? Alergie na sierść.
Ciężko wypowiadać się o labradoodlach, gdyż są hybrydami w pierwszym pokoleniu, gdzie zawsze ciężko przewidzieć jakie cechy fizyczne otrzymamy u szczeniąt. Natomiast wielopokoleniowe australijskie labradoodle mogą być potencjalnie bardziej przyjazne dla alergików. Mitem jest, że istnieją rasy psów, które nie uczulają w ogóle. To nie włos psa sam w sobie wywołuje alergię, a naskórek, wydzieliny gruczołów, mocz, ślina czy nawet alergeny przyniesione na sierści. Australijskie labradoodle nie mają też włosa, a normalną sierść, jednak odróżnia je sposób linienia. Podczas gdy dużo ras linieje intensywnie dwa razy do roku, labradoodle australijskie linieją mozaikowo. Równomiernie i nie intensywnie gubią włos cały czas i odrasta im nowy, jednak nie wypada sam bez wyczesywania. Odziedziczyły ten wzorzec linienia po pudlu, który w ich genach przeważa. Dlatego też są rasą wymagającą regularnych wizyt u fryzjera i czesania conajmniej raz w tygodniu.
Goldendoodle, cechy charakteru i opis
Goldendoodle to hybrydy golden retrievera z pudlem. Występują w generacjach od F1 do F2b. Hoduje się obecnie miniaturowe, średnie i duże goldendoodle. Obecnie jedyny związek zrzeszający ich hodowców to Związek Hodowców Hybryd. Poza tym nie ma żadnego organu odgórnie sprawdzającego zarówno stan szczeniąt, jak i ich rodziców. Panuje absolutna dowolność i rozmnażaniu hybryd i kundelków. Tak też to od dobrej woli hodującego zależy czy wykona rodzicom szczeniąt badania genetyczne, badania oczu, serca czy stawów. Dlatego zaleca się szczególną ostrożność przy wyborze hybryd z pudlami albo wybranie raczej psa rasowego. Na runku pełno jest pseudohodowli nastawionych jedynie na zysk i swoje mioty tworzą pod panującą na rasę modę.
Cavapoo i maltipoo, czy to rasa miniaturowa, czy kundelek?
Cavapoo to hybryda w pierwszym pokoleniu cavalier king charles spaniela i pudla, maltipoo natomiast maltańczyka i pudla. Cavalier king charles spaniele cierpią niezwykle często na choroby serca, dlatego trzeba brać pod uwagę możliwość wystąpienia tej wady również u hybryd. Jeśli rodzice nie są przebadani ani na choroby genetyczne, ani choroby serca, nie powinniśmy brać szczeniaka z takiego miotu, chociażby kusił ceną. Maltipoo są coraz popularniejszą hybrydą, która zarówno po miniaturowym pudlu, jak i maltańczyku może odziedziczyć tendencje do lękliwości.
Labradoodle, goldendoodle, cavapoo- jak wybrać szczeniaka
Zarówno malitpoo, jak i cavapoo oraz wszystkie inne hybrydy to nie są psy rasowe, mające wielopokoleniowe rodowody i standard rasy. Mogą być zrzeszone w Związku Hodowców Hybryd, który nakłada jakieś standardy co do badań rodziców. Jednak czy hodowcy je wykonują- jest to coś, co kupujący musi niestety sam sprawdzić.
Labradoodle, gdzie kupić najtaniej goldendoodla czy maltipoo?
Najgorsze co może zrobić przyszły opiekun marzący o takiej hybrydzie to kierować się przy zakupie ceną szczeniaka. Już sam fakt rozmnażania hybryd, podczas gdy mamy do wyboru tyle psów rasowych oraz kundelków do adopcji, jest wątpliwy. Tym bardziej że ich popularność dyktowana jest Instagramowymi trendami. Jeśli koniecznie marzy Ci się hybryda jak maltipoo czy goldendoodle, i za nic nie chcesz zrezygnować z planu kupienia szczeniaka, nie kieruj się ceną! Sprawdź dokładnie badania rodziców, zobacz, w jakim miejscu mieszkają, jak odchowane są szczeniaki, jaki jest dobrostan psów, czy żywione są dobrej jakości karmą, ich stan psychiczny i kontakt z hodowcą z przyszłym opiekunem. Niska cena zawsze niesie za sobą cierpienie zwierząt i chęć zysku hodowcy.
Bibliografia:
Edyta Gajewska “Labradoodle, sekrety groomingu”.
Australijskie labradoodle, wielka encyklopedia ras
utworzone przez Daria Porebiak | wrz 19, 2023 | Bez kategorii, Lifestyle, Rasy psów
Nie każdy pies nadaje się do mieszkania w bloku i życia w mieście i wyznacznikiem tego nie będzie tylko jego wielkość, ale przede wszystkim cechy charakteru lub przebyta historia. Dla jednych psów życie w mieście będzie ciekawe, dla innych nadmiar bodźców będzie źle wpływał na delikatną psychikę. Wybierając psa do życia w mieście i mieszkania w bloku trzeba zastanowić się porządnie i wziąć pod uwagę różne czynniki. Pomożemy Ci dokonać odpowiedniego wyboru i podpowiemy, na co zwrócić uwagę wybierając psa do mieszkania.
Dlaczego nie każdy pies nadaje się do życia w mieście?
Miasto dla wielu psów może być bardzo trudnym środowiskiem do życia. Przede wszystkim jest w nim bardzo dużo bodźców- nie tylko hałasów, ale też migających świateł czy ogólnego ruchu. Codziennie mija się wielu ludzi, a pies wyczuwa swoim doskonałym nosem ogrom zapachów.
Dodatkowo w miejskich parkach, spotyka się codziennie wiele obcych sobie psów. Dobrze, jeśli miejskie psy mają swoją zgraną i dobraną charakterami paczkę przyjaciół. Nie zawsze jednak jest to możliwe. Dużo szybkich kontaktów z obcymi psami jest dla wielu czworonogów niezwykle trudne psychicznie. Dodatkowo często zmuszane są do kontaktu z obcymi psami np. poprzez brak możliwości odejścia, bo przestrzeń jest za mała. Bardzo łatwo w ten sposób w psie bardziej niepewnym siebie o mniejszych kompetencjach społecznych wyrobić agresję smyczową i strach przed obcymi psami.
Z tych powodów środowisko miejskie jest dla wielu psiaków bardzo trudne. Egzystowanie w nim na co dzień wymagać będzie od opiekuna zapewnienia psu dekompresji i dużej ilości relaksu.
Jakie rasy psów nie nadają się do miasta?
To od charakteru psa zależy czy w mieście będzie czuł się dobrze, czy nie. Składają się na niego zarówno szkolenie psa od szczeniaka, jego historia i przejścia oraz genetyka. I to o tej ostatniej będziemy teraz mówić. Wiele ras psów hodowanych jest na pewne cechy charakteru, które mogą szczególnie pomóc im w pracy. Są to bardzo duża reaktywność na bodźce- pies musi szybko reagować na zmieniające sio środowisko, zauważać zmiany. Takie cechy charakteru mają psy o silnie rozwiniętych popędach i łańcuchu łowieckim, czyli większość ras użytkowych.
Potencjalnie bardziej reaktywne czy lękliwe będą rasy myśliwskie, czy pasterskie i nie będą nadawały się najlepiej do życia w mieście. Zaliczamy do nich wszystkie pasterskie owczarki jak border collie, owczarek australijski, owczarek niemiecki, owczarek belgijski i wiele innych. Reaktywne psy myśliwskie to beagle, spaniele, posokowce, gończe. Nie znaczy to, że kompletnie nie nadają się do życia w mieście. Jednak potencjalnie trudniej będzie im tam funkcjonować i opiekun będzie musiał poświęcić więcej czasu na pokazanie im miasta w przystępny sposób. Często zmagać się też będzie z wieloma problemami behawioralnymi, które mogą pojawić się na tle stresowym i uaktywnić się po dłuższym czasie w mieście, kiedy pies będzie przebodźcowany. Psy takie są do tego bardzo energiczne i należy zapewnić im mądry ruch.
Innymi rasami nienadającymi się najlepiej do życia w mieście, które mogą być reaktywne i lękliwe są rasy miniaturowe. Hodowane są na wygląd a mniej na cechy charakteru. Często problemy lękowe mają np. maltańczyki, miniaturowe pudle, chihuahua, pinczery miniaturowe. Zwykle szczekaniem dystansują źródło strachu. Często cierpią na lęk separacyjny i taki pies w mieszkaniu będzie problemem dla opiekuna i sąsiadów. Oczywiście one też mogą mieszkać w mieście, jednak trzeba poświęcić sporo uwagi na ich socjalizację i prace nad pewnością siebie.
Pies do mieszkania w bloku, jakich ras nie brać?
O ile opiekun spełni psie potrzeby pracy, spacerów, eksploracji na łonie natury i relaksu, to większość psów nada się do mieszkania w bloku i sama mała przestrzeń nie będzie tu problemem. Gorzej, gdy na małej przestrzeni dużo się dzieje np. gdy mamy psa reaktywnego i lękliwego, a w mieszkaniu nie ma spokoju przez np. biegające dzieci. Zobacz jakie rasy psów nadają się do rodzin z dziećmi.
Są też rasy psów, które nie nadają się do życia w bloku nie tylko ze względu na swoją wielkość, ale i użytkowość, czyli duże pasterskie owczarki i molosy w typie górskim. Rasy te wyhodowane są do pilnowania ogromnych, otwartych przestrzeni, na których pilnują przed drapieżnikami stad zwierząt gospodarskich. Noce spędzają na dworze lub w stodole, a nie pod kołdrą. A przede wszystkim mają niezwykle silny instynkt terytorialny. Dlatego psy tych ras muszą mieszkać w co najmniej domu z ogrodem, którego mogą pilnować na co dzień. Małe mieszkanie w bloku sprawi, że ich potrzeby nie będą realizowane i mogą stać się bardzo terytorialne i agresywne wobec gości, a nawet niektórych domowników. Psy takich ras to np. owczarek kaukaski, kangal, owczarek anatolijski, owczarek środkowoazjatycki, moskiewski pies stróżujący.
Rasy psów do mieszkania i życia w mieście
Jakie zatem rasy psów nadają się do mieszkania i życia w mieście? Ciężko odpowiedzieć na to pytanie, bo każdy pies jest inny. Warto jednak wybierać potencjalnie spokojniejsze rasy, o mniejszych popędach do pracy. Typowym psem do mieszkania w mieście jest np. golden retriever, labrador albo cocker czy springer spaniel z linii wystawowych.
Pewnymi siebie psami, które nie są aż tak wrażliwe na hałasy czy światła są amstaffy, czy ich mniejsi kuzyni stafiki. Obydwa potrzebują jednak spożytkowania ich energii, inaczej mogą sprawiać dużo problemów.
Popularne rasy brachycefaliczne, które jednak odradźmy ze względu na problemy zdrowotne, nieźle sprawdzają się w środowisku miejskim np. mops, buldożek francuski, boston terrier.
Pies do mieszkania w mieście to również np. popularna ostatnio shiba czy basenji, chociaż mają one swój uparty charakter.
Jeśli szukamy mniejszych ras, to psami często wybieranymi do miasta są terriery np. west highland white terrier czy cairn terrier. Terriery używane do polowań np. jack russel wymagają dużego zaangażowania w szkolenie i spożytkowania ich energii. Z ras miniaturowych np. coraz bardziej popularny gryfonik belgijski lub brukselski może być alternatywą do bardziej lękliwych ras. Są to pieski wesołe i stabilne psychicznie dobre do mieszkania w bloku.
Tak naprawdę wszystko zależy od charakteru i nie jest on zawsze sprzężony z rasą. Dlatego wybierając psa, znajdźmy najpierw dobrego hodowcę, który szczerze rozwieje nasze wątpliwości.
Pies do mieszkania- czy adoptować kundelka?
Kundelki również nadają się do mieszkania w mieście, warto jednak wybrać psiaka z domu tymczasowego, który znajduje się właśnie w mieście czy ze schroniska z wolontariatem. Często psy adoptowane są po przejściach i wykazują się dużą lękliwością, dlatego praca z takim psem w trudnym środowisku miejskim może być wręcz niemożliwa. Również małe kundelki, które zwykle na wsiach mają za zadanie alarmować o wszystkim, co się rusza, mogą być zbyt reaktywne na mieszkanie w centrum miasta. Ilość bodźców i hałas sprawią, że szczekaniem będą dystansować lub staną się lękliwe.
utworzone przez Daria Porebiak | sie 17, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów
Mops stał się jednym z najpopularniejszych psów nie tylko wśród rodzin, ale również singli, a nawet osób starszych. Ten wesoły i przyjacielski pies doskonale odnajduje się w środowisku miejskim i domowym. Mimo że nie wymaga bardzo dużo ruchu, to chętnie potowarzyszy w mniejszych aktywnościach i wycieczkach. Zobacz ich dokładną charakterystykę, jak i ciemniejsze strony posiadania tej rasy- problemy zdrowotne związane z krótką kufą.
Historia rasy mops, dawniej i teraz
Mopsy to stara chińska rasa, która najprawdopodobniej przywędrowała do nas jedwabnym szlakiem. W swojej ojczyźnie do XIX wieku zarówno mopsy, jak i inne miniaturowe rasy, mogły być w rękach jedynie dworskich, wysoko urodzonych rodzin. Była to zatem rasa arystokratyczna, a za hodowanie jej poza pałacem groziła nawet kara śmierci. Rasa wyszła z cesarskiego dworu za sprawą Brytyjczyków, z którymi Chińczycy prowadzili w tamtym okresie walki oraz mieli kontakty handlowe.
Mopsy z XIX i początków XX wieku wyglądają nieco inaczej, niż obecni przedstawicie rasy. Były lżejszej budowy ciała i miały przede wszystkim dłuższą kufę. Współczesne mopsy mają ekstremalnie krótką kufę i zalicza się je do ras brachycefalicznych, co niestety może odbijać się na ich zdrowiu.
źródło:https://yourdogmagazin.at/zuchtpapiere-das-papier-nicht-wert-auf-dem-sie-gedruckt-sind/
Wygląd i waga mopsa
Mopsiki to małe psy ważące od 6,3 do 8,1 kg. Mają krótka, gładką i miękką sierść w umaszczeniu od srebrzystopłowej do brzoskwiniowopłowej, z czarną maską oraz czarnej. Żyją od 12 do 16 lat.
Dla kogo będzie odpowiedni mops? Charakter rasy
Mopsiki nadają się do praktycznie każdych warunków życia. Odnajdą się w mieście i na wsi, ale nie mogą spać na zewnątrz. Będą dobrymi kompanami dla osób starszych, ale też dla domatorów i leniuchów. Nie są fanatykami wysiłku fizycznego, a ich krótka kufa nie pozwoli im na uprawianie ekstremalnych sportów. Dlatego mopsy nie są polecane osobom ambitnym sportowo, które chcą z pupilem intensywnie trenować.
Mopsy mają bardzo przyjacielski i wesoły charakter. Nie prowokują konfliktów z psami, nie są agresywne ani nie wykazują się instynktem łowieckim. Świetnie odnajdują się w warunkach miejskich. Nie charakteryzują się lękliwością ani zwiększoną reaktywnością na bodźce takie jak hałas czy światła. Będą zadowolone z dłuższego spaceru do parku czy lasu, ale chętnie też poleżą na kanapie.
Czym karmić mopsa?
Mopsy mają tendencje do otyłości, dlatego trzeba pilnować ich diety, podając wysokiej jakości karmę suchą lub mokrą. Nie wolno przekarmiać i dokarmiać psa niezdrowym jedzeniem. Trzeba zapewnić im codzienny ruch, ale nie w ekstremalnej formie. Powinny spacerować dłużej niż 5 minut pod blokiem, by być w formie przez całe życie i nie nabierać dodatkowych kilogramów.
Czy mops nadaje się dla dzieci?
Mops to pies, który nadaje się do rodzin z dziećmi, nie może być jednak żywą maskotką dla pociechy. Mopsy to psy z krwi i kości i mimo swojego słodkiego i śmiesznego wyglądu nie powinny być kupowane dla dziecka. Pies zawsze jest pod opieką rodziców, którzy nadzorują jego kontakty z dzieckiem, bo nawet sympatyczny mops, gdy jego granice są przekraczane, może ugryźć. Dziecko powinno szanować przestrzeń osobistą psa i nie zamęczać go przytulaniem, wybudzaniem ze snu i całowaniem na siłę. Jeśli te warunki będą zachowane, a pies będzie miał w domu swoją bezpieczną przestrzeń i spokój, to na pewno dogada się z dzieckiem.
Szkolenie mopsa, czy to konieczne?
Mopsy to psy, które z natury nie są zbyt kłopotliwe, ale żaden pies nie nauczy się, sam zgadując, o co nam chodzi. Dlatego również z mopsem najlepiej wybrać się na szkolenie, czy to do psiego przedszkola, czy na kilka zajęć prywatnych gdzie behawiorysta lub trener pokaże jak pozytywnie, zgodnie z charakterem psa pracować nad pokazaniem mu, czego od niego chcemy.
Mopsiki szybko się uczą i chętnie wykonują polecenia, jeśli są odpowiednio zmotywowane. Do ich szkolenia najlepiej używać pozytywnych wzmocnień jak smakołyki i zabawa. Jeśli mamy na to ochotę, a nasz pies jest zdrowy, może trenować amatorsko nawet agility, ale tez obedience, dog dance czy rally-o.
Zdrowie mopsów, rasa brachycefaliczna
Mopsy należą do ras brachycefalicznych, czyli o krótkiej kufie. Ich zdrowie jest tematem dyskusji lekarzy weterynarii, bo nie jest sekretem, że krótka kufa sprzyja wielu problemom zdrowotnym m.in. z oddychaniem, bezdech czy problemy kardiologiczne, Niestety tak ekstremalnie krótkie kufy, jak w przypadku mopsów lub buldożków francuskich, nie przemawiają ani za poprawą ich zdrowia, ani wydajności fizycznej, wręcz przeciwnie. Są spowodowane jedynie modą hodowlaną. Dlatego każdy przyszły opiekun mopsa musi we własnym zakresie podjąć decyzje, czy decyduje się na taki ryzyko zdrowotne i powinien wybierać mopsa po przebadanych i jak najzdrowszych rodzicach.
Mopsy poza krótką kufą mogą mieć problemy z oczami jak zespół suchego oka czy liczne alergie skóry. Jako rasa mała mogą mieć problemy z wypadającymi rzepkami, a nawet z kręgosłupem dlatego należy utrzymywać je w odpowiedniej kondycji.
Gdzie kupić szczeniaka mopsa? Z rodowodem czy bez?
Zdecydowanie najlepiej jest kupić mopsa z rodowodem, najlepiej największego w tej chwili Związku Kynologicznego w Polsce, który wchodzi w skład FCI, czyli Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. O tym, jak nie dać się oszukać pseudo stowarzyszeniom przy zakupie szczeniaka, pisaliśmy w innym wpisie. Najlepiej wybrać szczeniaka mopsa po przebadanych rodzicach i sprawdzić ich kondycję fizyczną.
Ile kosztują mopsy?
Mopsy z rodowodem, zależnie od tytułów wystawowych rodziców kosztują od 7 do 10 tysięcy złotych. Mops bez rodowodu będzie miał niższą cenę, ale jego rodzice mogą żyć w okropnych warunkach jako maszynki do rodzenia szczeniąt. Zastanów się, czy zależy Ci na dobru zwierząt i sprawdź, skąd kupujesz mopsa. Jest to rasa bardzo popularna i nie brak rozmnażaczy, którym zależy jedynie na zysku.
utworzone przez Daria Porebiak | cze 29, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów
Biały owczarek szwajcarski, w skrócie nazywany BOSem to bliski kuzyn owczarka niemieckiego, w białym jak śnieg umaszczeniu, które przykuwa wzrok i wielu potencjalnych opiekunów. Rasa w ostatnich latach stała się modna i miłośnicy większych psów chce mieć ją w swojej rodzinie. Czy biały owczarek szwajcarski jest psem dla Ciebie? Czy nadaje się do dzieci i jaki jest jego prawdziwy charakter? Rzetelnie opowiadamy.
Historia rasy
Białe owczarki szwajcarskie w prostej linii pochodzą od owczarków niemieckich. To te popularne i wszechstronne psy niosąc gen recesywny, dawały również białe szczenięta. Psy w tym umaszczeniu były uznawane i wystawiane, jednak zawsze uważane za gorsze. W końcu zostały wycofane ze wzorca, gdyż uważano, że biały kolor przyczynia się do bledszej rudej barwy u psów w innym umaszczeniu. Obawiano się również, że psy te mogą być albinosami, że będą głuche i ślepe. Później nic z tych rzeczy nie okazała się prawdą, ale wcześniej eliminowano białe owczarki z hodowli, a szczenięta usypiano. Hodowcy w Kanadzie i Ameryce postanowili jednak odtworzyć je i rozpocząć hodowlę jedynie psów w tym umaszczeniu. W końcu stały się tak popularne, że znowu zaczęto ściągać je do Europy, początkowo nazywając białym owczarkiem amerykańsko-kanadyjskim. Zostały uznane w 2002 roku przez FCI.
Biały owczarek szwajcarski występuje w odmianach krótko i długowłosej.
mierzy: psy 60 – 66 cm, suki 55 – 61 cm
a ich waga to: psy 30 – 40 kg, suki 25 – 35 kg
Charakter białego owczarka szwajcarskiego
Psy tej rasy, tak jak i owczarki niemieckie są bardzo inteligentne i szybko się uczą oraz chętnie współpracują z człowiekiem. Ma to swoje plusy i minusy. Z jednej strony są wszechstronne i nauka nowych komend pójdzie im szybko, z drugiej zaś potrzebują, chociażby minimalnej pracy na co dzień. Nie można pozostawić ich samych sobie i czekać na dar losu w postaci samo- układającego się psa. Białego owczarka szwajcarskiego trzeba szkolić, chociaż na poziomie podstawowym. Nie tylko tego wymagają, ale też potrzebują do szczęścia.
Jakie problemy może sprawiać biały owczarek szwajcarski?
Psy tej rasy są chętne do współpracy i zdanie przewodnika bardzo się dla nich liczy. To wspaniała wiadomość, w końcu dzięki temu są tak podatne na układanie i lubią być z nami, chętnie też wybaczają błędy szkoleniowe. Ma to drugą stronę medalu- białe owczarki szwajcarskie, jak chyba wszystkie owczarki zaganiające, są mniej lub bardziej miękkie psychicznie. Mogą być reaktywne, mieć niski prób pobudzenia, być bardzo nieufne wobec obcych, mogą być też stabilniejsze, to zależy od osobnika.
Ich użytkowość została nieco przytłumiona przez hodowlę pod kątem wystaw, dlatego praca za wszelką cenę nie należy do cech tej rasy. Łącząc to z częsta w rasie wrażliwością na bodźce, czy ogólną lękliwością, mogą nie czuć się dobrze wśród hałasów i ruchu ulicznego. Zmuszanie ich na siłę do siedzenia w kawiarni może się nie udać. Rasa jest bardzo niewyrównana pod tym względem, zdarzają się osobniki bardziej i mniej odważne. Dobrze wcześniej poznać pod tym kątem rodziców szczeniąt, nie patrzeć jedynie na wygląd i osiągnięcia wystawowe. Koniecznie trzeba od małego zapewnić im mądrą socjalizację i nie wkładać ich w za trudne sytuacje.
Jak zaspokoić potrzeby białego owczarka szwajcarskiego?
- Minimum jednym długim spacerem w ciągu dnia (godzina lub dłużej) poza oczywiście spacerami krótszymi. Psy te muszą mieć możliwość luźnego węszenia i eksplorowania środowiska, nie tylko zabaw z psami.
- Uczyć nowych rzeczy, psy te potrzebują stymulacji umysłowej. Nie musisz być profesjonalistą, ale musisz dać z siebie coś psu (głównie czas i chęci).
- Szanować, jeśli czegoś nie chce. Gdy mamy psa bardziej miękkiego psychicznie, który np. nie chce bawić się z psami na wybiegu, obawia się jazdy metrem, nie zmuszajmy go do tego w imię “grzeczności”. Pracujmy pod okiem behawiorysty, by pies poczuł się lepiej. Psy tej rasy często są miękkie psychicznie i trzeba to polubić i zaakceptować. Nie zawsze odnajdą się świetnie w każdej trudnej sytuacji.
Dla kogo nada się biały owczarek szwajcarski?
Biały owczarek szwajcarski sprawdzi się jedynie u aktywnych lub umiarkowanie aktywnych osób, absolutnie nie może być psem kanapowym. Będzie zwyczajnie nieszczęśliwy zarówno w bloku u osoby starszej, jak i w domu jednorodzinnym gdzie jego jedną rozrywką będzie bieganie wzdłuż ogrodzenia.
Biały owczarek szwajcarski to dobry kompan dla osób lubiących ruch, nie koniecznie ekstremalny, ale wycieczki i długie spacery po lesie mu wystarczą. Sprawdzi się we wszystkich sportach kynologicznych na amatorskim poziomie. Jeśli masz ambicje sportowe, by wygrywać zawody- to raczej nie z tą rasą. Do sportów związanych z ruchem jak agility czy frisbee są za duże i zbyt wolne, do obedience zbyt wrażliwe i źle znoszące trudne warunki, do obrony sportowej za mało “ostre” ze zbyt słabym chwytem. Będą za to świetne w tych sportach z osobą początkującą, która dopiero zaczyna z nimi swoją przygodę i chce dobrze się bawić z psem, który szybko i chętnie się uczy. Świetnie sprawdzają się w nosework i pracy węchowej, niektóre ćwiczą nawet ratownictwo.
Czy BOS nadaje się do dzieci?
Tak, psy te brane są zwykle jako towarzysze rodzin. Pamiętajmy jednak, że wiele z nich jest wrażliwych zarówno na ruch, jak i hałasy. Nie każdy z natury będzie urodzonym terapeutą i nie każdy będzie kochał dzieci. Wiele z nich po prostu dzieci się obawia i opiekun zawsze musi kontrolować ich stosunki, tak by nie ucierpiał na tym pies. Powinien mieć swoja bezpieczną przestrzeń w domu, gdzie odpocznie od natarczywego dziecka. Nie można absolutnie wymuszać na nim przytulania ani całowania. Najlepiej przyzwyczajać go do dzieci na otwartej przestrzeni, gdzie będzie miał możliwość odejścia.
Szkolenie białego owczarka szwajcarskiego
Białe owczarki szwajcarskie powinny być szkolone metodami pozytywnych wzmocnień. Awersja i przemoc sprawi jedynie, że zamkną się w sobie i nie będą chciały współpracować. Ich przewodnik musi być zrównoważony, niezbyt ambitny czy nastawiony na szybki sukces, ale lubiący pracę z psem i rozwój. Cierpliwość i empatia popłacą w wychowaniu tych psów.
Zdrowie białego owczarka szwajcarskiego
Białe owczarki szwajcarskie są rasą względnie zdrową, cierpią dość często na dysplazje stawów biodrowych i łokciowych. Mogą cierpieć na te same choroby co owczarki niemieckie np. choroby trzustki, meliopatię degeneracyjną czy nowotwory. Należy kupować szczenięta tylko po przebadanych rodzicach. Zobacz, jak nie dać się oszukać pseudohodowcy.
Biały owczarek szwajcarski, żywienie
Białe owczarki szwajcarskie powinny być żywione wysokiej jakości karmą suchą lub mokrą. Jako rasa, która miewa alergie pokarmowe, dobre będą dla nich karmy mono białkowe i bezzbożowe. Miesięczny koszt utrzymania tej rasy to w przypadku żywienia dobrą karmą suchą od 200-400zł, a karmą mokrą 400-700 zł.
utworzone przez Daria Porebiak | maj 29, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów
Beagle to jedna z najpopularniejszy ras psów w naszym kraju. Prawdopodobnie sławę zyskały dzięki idealnej do warunków domowych wielkości i wadze, przyjacielskości i słodkiemu wyglądowi. Mimo że chyba każdy wie, iż beagle to rasa myśliwska, mało kto zdaje sobie sprawę z siły ich nosa i wysokich potrzeb. Zanim kupisz beagle’a, przeczytaj poniższy opis rasy i zobacz, czy jest to pies dla Ciebie.
Beagle, wygląd
Beagle to średniej wielkości psy pochodzące z Wielkiej Brytanii, o wesołym wyglądzie i klapniętych uszach. Mają krótką sierść o maści typowej dla psów gończych, zwykle trójkolorowej z białymi znaczeniami. Ich waga waha się od 9 do 11 kg, a wzrost od 33 do 40 cm w kłębie. Samce są oczywiście większe i masywniejsze. To psy sprawne fizycznie, zdrowe i żyjące długo, bo nawet aż 14-16 lat.
Charakter beagle’a, czy to pies dla mnie?
Beagle to psy wesołe i świetnie sprawdzające się zarówno jako psy użytkowe, jak i rodzinne. Są bardzo oddane swoim ludziom i chętnie spędzają z nimi czas, co niestety może odbijać się w lęku separacyjnym. Dlatego psy tej rasy należy przyzwyczajać do samotności od szczeniaka, żeby po naszym wyjściu nie urządzały serenady na pół osiedla.
Beagle na pewno nie zadowoli się jedynie byciem psem kanapowym. Mimo że coraz więcej z nich wiedzie taki styl życia, to odbija się to źle na ich zdrowiu poprzez nadwagę i psychice np. jako problemy behawioralne. Coraz więcej beagli ma problemy z obroną zasobów, dotykiem czy niszczeniem mieszkań. U podstaw tych problemów leżą niespełnione potrzeby psa. To wszechstronna rasa myśliwska, o doskonałym węchu. Są niezmordowanymi psami gończymi polującymi na wszelkiego typu zwierzynę, mogą też pracować jako aportery czy posokowce. Są świetne w pracy dla człowieka, ale tez niezależne i nie mają problemów z pracą samodzielną. Gdy psa o dużych potrzebach zamkniemy w bloku i będziemy wychodzić na 5 minut, trzy razy dziennie na smyczy, to jego potrzeby ruchu, eksploracji i nauki nie będą spełnione. Tu rodzą się wszelkie problemy behawioralne.
Z beaglami można uprawiać wszelkie sporty polegające na pracy nosem jak nosework czy mantrailing. Będą również kompanami biegania przy rowerze i joggingu. To psy, które potrzebują co najmniej jednego długiego spaceru dziennie, a najlepiej również okazjonalnych wycieczek do lasu, czy nad jezioro.
Czy beagle’a łatwo wyszkolić?
Beagle nie są najłatwiejsze w szkoleniu i chociaż nie można porównać ich do owczarków, to nie są psami głupimi. Można nauczyć je wszystkich komend i sztuczek, a nawet dobrego przywołania. Nad tym ostatnim trzeba pracować już od szczeniaka, gdyż beagle ma silny instynkt łowczy i chętnie ucieknie nam za śladem zwierzyny. Na spacerach po parku będzie lubował się w eksploracji każdego nowego zapachu i gdy zaniedbamy szkolenie, może kompletnie nie zwracać na nas uwagi. Zwykle beagle takie lądują na całe życie na smyczy… a wystarczy poświęcić się trochę pracy nad ich posłuszeństwem.
Beagle z powodzeniem trenują amatorsko nawet sporty kynologiczne jak agility, obedience czy dog dance.
Czy beagle nadaje się do dzieci?
Beagle dobrze dogadują się z dziećmi, a niektóre z nich pracują nawet w dogoterapii. Pamiętać należy, że pies to nie zabawka dla dziecka i nawet cierpliwy beagle może warknąć lub ugryźć ostrzegawczo. Najważniejsze by dzieci nie przekraczały granic psa, a o to zadbać musi już dorosły opiekun. Beagle może mieszkać z małym dzieckiem, ale będzie potrzebował również swojej bezpiecznej przestrzeni, w którą dziecko nie będzie wchodzić np. posłania, czy klatki kennelowej.
Żywienie beagle’a
Beagle, jak każdy pies, powinien jeść dobrze zbilansowaną, odpowiednią do wieku karmę suchą lub mokrą. Psy mniej aktywne najlepiej prowadzić na karmach odchudzających. Nie mają one dużych tendencji do alergii pokarmowych, jednak mogą się zdarzyć, warto wybrać wtedy karmę mono białkową.
Czy beagle to zdrowa rasa?
Beagle to względnie zdrowa i sprawna rasa. Rzadko chorują na dysplazję, czy inne choroby stawów typowe dla większych ras. Zdarzają im się choroby oczu np. wąskie kanaliki łzowe. Jak każde psy z klapniętymi uszami mogą mieć czasem ich infekcję. W rasie zdarza się też padaczka, dlatego warto nie kupować psa od pseudohodowcy, a od zarejestrowanego, rzetelnego hodowcy, który bada rodziców szczeniąt i prowadzi jak najzdrowsze linie.
Ile kosztują beagle?
Psy rasy beagle kupowane w zarejestrowanej hodowli podlegającej pod Związek Kynologiczny w Polsce kosztują od 4 do 8 tysięcy złotych.
