Mops, zdrowie, charakter i gdzie go kupić?

utworzone przez Daria Porebiak | sie 17, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów

Mops stał się jednym z najpopularniejszych psów nie tylko wśród rodzin, ale również singli, a nawet osób starszych. Ten wesoły i przyjacielski pies doskonale odnajduje się w środowisku miejskim i domowym. Mimo że nie wymaga bardzo dużo ruchu, to chętnie potowarzyszy w mniejszych aktywnościach i wycieczkach. Zobacz ich dokładną charakterystykę, jak i ciemniejsze strony posiadania tej rasy- problemy zdrowotne związane z krótką kufą.

Historia rasy mops, dawniej i teraz

Mopsy to stara chińska rasa, która najprawdopodobniej przywędrowała do nas jedwabnym szlakiem. W swojej ojczyźnie do XIX wieku zarówno mopsy, jak i inne miniaturowe rasy, mogły być w rękach jedynie dworskich, wysoko urodzonych rodzin. Była to zatem rasa arystokratyczna, a za hodowanie jej poza pałacem groziła nawet kara śmierci. Rasa wyszła z cesarskiego dworu za sprawą Brytyjczyków, z którymi Chińczycy prowadzili w tamtym okresie walki oraz mieli kontakty handlowe.

Mopsy z XIX i początków XX wieku wyglądają nieco inaczej, niż obecni przedstawicie rasy. Były lżejszej budowy ciała i miały przede wszystkim dłuższą kufę. Współczesne mopsy mają ekstremalnie krótką kufę i zalicza się je do ras brachycefalicznych, co niestety może odbijać się na ich zdrowiu.

źródło:https://yourdogmagazin.at/zuchtpapiere-das-papier-nicht-wert-auf-dem-sie-gedruckt-sind/

Wygląd i waga mopsa

Mopsiki to małe psy ważące od 6,3 do 8,1 kg. Mają krótka, gładką i miękką sierść w umaszczeniu od srebrzystopłowej do brzoskwiniowopłowej, z czarną maską oraz czarnej. Żyją od 12 do 16 lat.

Dla kogo będzie odpowiedni mops? Charakter rasy

Mopsiki nadają się do praktycznie każdych warunków życia. Odnajdą się w mieście i na wsi, ale nie mogą spać na zewnątrz. Będą dobrymi kompanami dla osób starszych, ale też dla domatorów i leniuchów. Nie są fanatykami wysiłku fizycznego, a ich krótka kufa nie pozwoli im na uprawianie ekstremalnych sportów. Dlatego mopsy nie są polecane osobom ambitnym sportowo, które chcą z pupilem intensywnie trenować.

Mopsy mają bardzo przyjacielski i wesoły charakter. Nie prowokują konfliktów z psami, nie są agresywne ani nie wykazują się instynktem łowieckim. Świetnie odnajdują się w warunkach miejskich. Nie charakteryzują się lękliwością ani zwiększoną reaktywnością na bodźce takie jak hałas czy światła. Będą zadowolone z dłuższego spaceru do parku czy lasu, ale chętnie też poleżą na kanapie.

Czym karmić mopsa?

Mopsy mają tendencje do otyłości, dlatego trzeba pilnować ich diety, podając wysokiej jakości karmę suchą lub mokrą. Nie wolno przekarmiać i dokarmiać psa niezdrowym jedzeniem. Trzeba zapewnić im codzienny ruch, ale nie w ekstremalnej formie. Powinny spacerować dłużej niż 5 minut pod blokiem, by być w formie przez całe życie i nie nabierać dodatkowych kilogramów.

Czy mops nadaje się dla dzieci?

Mops to pies, który nadaje się do rodzin z dziećmi, nie może być jednak żywą maskotką dla pociechy. Mopsy to psy z krwi i kości i mimo swojego słodkiego i śmiesznego wyglądu nie powinny być kupowane dla dziecka. Pies zawsze jest pod opieką rodziców, którzy nadzorują jego kontakty z dzieckiem, bo nawet sympatyczny mops, gdy jego granice są przekraczane, może ugryźć. Dziecko powinno szanować przestrzeń osobistą psa i nie zamęczać go przytulaniem, wybudzaniem ze snu i całowaniem na siłę. Jeśli te warunki będą zachowane, a pies będzie miał w domu swoją bezpieczną przestrzeń i spokój, to na pewno dogada się z dzieckiem.

Szkolenie mopsa, czy to konieczne?

Mopsy to psy, które z natury nie są zbyt kłopotliwe, ale żaden pies nie nauczy się, sam zgadując, o co nam chodzi. Dlatego również z mopsem najlepiej wybrać się na szkolenie, czy to do psiego przedszkola, czy na kilka zajęć prywatnych gdzie behawiorysta lub trener pokaże jak pozytywnie, zgodnie z charakterem psa pracować nad pokazaniem mu, czego od niego chcemy.

Mopsiki szybko się uczą i chętnie wykonują polecenia, jeśli są odpowiednio zmotywowane. Do ich szkolenia najlepiej używać pozytywnych wzmocnień jak smakołyki i zabawa. Jeśli mamy na to ochotę, a nasz pies jest zdrowy, może trenować amatorsko nawet agility, ale tez obedience, dog dance czy rally-o.

Zdrowie mopsów, rasa brachycefaliczna

Mopsy należą do ras brachycefalicznych, czyli o krótkiej kufie. Ich zdrowie jest tematem dyskusji lekarzy weterynarii, bo nie jest sekretem, że krótka kufa sprzyja wielu problemom zdrowotnym m.in. z oddychaniem, bezdech czy problemy kardiologiczne,  Niestety tak ekstremalnie krótkie kufy, jak w przypadku mopsów lub buldożków francuskich, nie przemawiają ani za poprawą ich zdrowia, ani wydajności fizycznej, wręcz przeciwnie. Są spowodowane jedynie modą hodowlaną. Dlatego każdy przyszły opiekun mopsa musi we własnym zakresie podjąć decyzje, czy decyduje się na taki ryzyko zdrowotne i powinien wybierać mopsa po przebadanych i jak najzdrowszych rodzicach.

Mopsy poza krótką kufą mogą mieć problemy z oczami jak zespół suchego oka czy liczne alergie skóry. Jako rasa mała mogą mieć problemy z wypadającymi rzepkami, a nawet z kręgosłupem dlatego należy utrzymywać je w odpowiedniej kondycji.

Gdzie kupić szczeniaka mopsa? Z rodowodem czy bez?

Zdecydowanie najlepiej jest kupić mopsa z rodowodem, najlepiej największego w tej chwili Związku Kynologicznego w Polsce, który wchodzi w skład FCI, czyli Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. O tym, jak nie dać się oszukać pseudo stowarzyszeniom przy zakupie szczeniaka, pisaliśmy w innym wpisie. Najlepiej wybrać szczeniaka mopsa po przebadanych rodzicach i sprawdzić ich kondycję fizyczną.

Ile kosztują mopsy?

Mopsy z rodowodem, zależnie od tytułów wystawowych rodziców kosztują od 7 do 10 tysięcy złotych. Mops bez rodowodu będzie miał niższą cenę, ale jego rodzice mogą żyć w okropnych warunkach jako maszynki do rodzenia szczeniąt. Zastanów się, czy zależy Ci na dobru zwierząt i sprawdź, skąd kupujesz mopsa. Jest to rasa bardzo popularna i nie brak rozmnażaczy, którym zależy jedynie na zysku.

Biały owczarek szwajcarski, rzetelny opis rasy.

utworzone przez Daria Porebiak | cze 29, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów

Biały owczarek szwajcarski, w skrócie nazywany BOSem to bliski kuzyn owczarka niemieckiego, w białym jak śnieg umaszczeniu, które przykuwa wzrok i wielu potencjalnych opiekunów. Rasa w ostatnich latach stała się modna i miłośnicy większych psów chce mieć ją w swojej rodzinie. Czy biały owczarek szwajcarski jest psem dla Ciebie? Czy nadaje się do dzieci i jaki jest jego prawdziwy charakter? Rzetelnie opowiadamy.

Historia rasy

Białe owczarki szwajcarskie w prostej linii pochodzą od owczarków niemieckich. To te popularne i wszechstronne psy niosąc gen recesywny, dawały również białe szczenięta. Psy w tym umaszczeniu były uznawane i wystawiane, jednak zawsze uważane za gorsze. W końcu zostały wycofane ze wzorca, gdyż uważano, że biały kolor przyczynia się do bledszej rudej barwy u psów w innym umaszczeniu. Obawiano się również, że psy te mogą być albinosami, że będą głuche i ślepe. Później nic z tych rzeczy nie okazała się prawdą, ale wcześniej eliminowano białe owczarki z hodowli, a szczenięta usypiano. Hodowcy w Kanadzie i Ameryce postanowili jednak odtworzyć je i rozpocząć hodowlę jedynie psów w tym umaszczeniu. W końcu stały się tak popularne, że znowu zaczęto ściągać je do Europy, początkowo nazywając białym owczarkiem amerykańsko-kanadyjskim. Zostały uznane w 2002 roku przez FCI.

Biały owczarek szwajcarski występuje w odmianach krótko i długowłosej.

mierzy: psy 60 – 66 cm, suki 55 – 61 cm

a ich waga to: psy 30 – 40 kg, suki 25 – 35 kg

Charakter białego owczarka szwajcarskiego

Psy tej rasy, tak jak i owczarki niemieckie są bardzo inteligentne i szybko się uczą oraz chętnie współpracują z człowiekiem. Ma to swoje plusy i minusy. Z jednej strony są wszechstronne i nauka nowych komend pójdzie im szybko, z drugiej zaś potrzebują, chociażby minimalnej pracy na co dzień. Nie można pozostawić ich samych sobie i czekać na dar losu w postaci samo- układającego się psa. Białego owczarka szwajcarskiego trzeba szkolić, chociaż na poziomie podstawowym. Nie tylko tego wymagają, ale też potrzebują do szczęścia.

Jakie problemy może sprawiać biały owczarek szwajcarski?

Psy tej rasy są chętne do współpracy i zdanie przewodnika bardzo się dla nich liczy. To wspaniała wiadomość, w końcu dzięki temu są tak podatne na układanie i lubią być z nami, chętnie też wybaczają błędy szkoleniowe. Ma to drugą stronę medalu- białe owczarki szwajcarskie, jak chyba wszystkie owczarki zaganiające, są mniej lub bardziej miękkie psychicznie. Mogą być reaktywne, mieć niski prób pobudzenia, być bardzo nieufne wobec obcych, mogą być też stabilniejsze, to zależy od osobnika.

Ich użytkowość została nieco przytłumiona przez hodowlę pod kątem wystaw, dlatego praca za wszelką cenę nie należy do cech tej rasy. Łącząc to z częsta w rasie wrażliwością na bodźce, czy ogólną lękliwością, mogą nie czuć się dobrze wśród hałasów i ruchu ulicznego. Zmuszanie ich na siłę do siedzenia w kawiarni może się nie udać. Rasa jest bardzo niewyrównana pod tym względem, zdarzają się osobniki bardziej i mniej odważne. Dobrze wcześniej poznać pod tym kątem rodziców szczeniąt, nie patrzeć jedynie na wygląd i osiągnięcia wystawowe. Koniecznie trzeba od małego zapewnić im mądrą socjalizację i nie wkładać ich w za trudne sytuacje.

Jak zaspokoić potrzeby białego owczarka szwajcarskiego?

1. Minimum jednym długim spacerem w ciągu dnia (godzina lub dłużej) poza oczywiście spacerami krótszymi. Psy te muszą mieć możliwość luźnego węszenia i eksplorowania środowiska, nie tylko zabaw z psami.
2. Uczyć nowych rzeczy, psy te potrzebują stymulacji umysłowej. Nie musisz być profesjonalistą, ale musisz dać z siebie coś psu (głównie czas i chęci).
3. Szanować, jeśli czegoś nie chce. Gdy mamy psa bardziej miękkiego psychicznie, który np. nie chce bawić się z psami na wybiegu, obawia się jazdy metrem, nie zmuszajmy go do tego w imię “grzeczności”. Pracujmy pod okiem behawiorysty, by pies poczuł się lepiej. Psy tej rasy często są miękkie psychicznie i trzeba to polubić i zaakceptować. Nie zawsze odnajdą się świetnie w każdej trudnej sytuacji.

Dla kogo nada się biały owczarek szwajcarski?

Biały owczarek szwajcarski sprawdzi się jedynie u aktywnych lub umiarkowanie aktywnych osób, absolutnie nie może być psem kanapowym. Będzie zwyczajnie nieszczęśliwy zarówno w bloku u osoby starszej, jak i w domu jednorodzinnym gdzie jego jedną rozrywką będzie bieganie wzdłuż ogrodzenia.

Biały owczarek szwajcarski to dobry kompan dla osób lubiących ruch, nie koniecznie ekstremalny, ale wycieczki i długie spacery po lesie mu wystarczą. Sprawdzi się we wszystkich sportach kynologicznych na amatorskim poziomie. Jeśli masz ambicje sportowe, by wygrywać zawody- to raczej nie z tą rasą. Do sportów związanych z ruchem jak agility czy frisbee są za duże i zbyt wolne, do obedience zbyt wrażliwe i źle znoszące trudne warunki, do obrony sportowej za mało “ostre” ze zbyt słabym chwytem. Będą za to świetne w tych sportach z osobą początkującą, która dopiero zaczyna z nimi swoją przygodę i chce dobrze się bawić z psem, który szybko i chętnie się uczy. Świetnie sprawdzają się w nosework i pracy węchowej, niektóre ćwiczą nawet ratownictwo.

Czy BOS nadaje się do dzieci?

Tak, psy te brane są zwykle jako towarzysze rodzin. Pamiętajmy jednak, że wiele z nich jest wrażliwych zarówno na ruch, jak i hałasy. Nie każdy z natury będzie urodzonym terapeutą i nie każdy będzie kochał dzieci. Wiele z nich po prostu dzieci się obawia i opiekun zawsze musi kontrolować ich stosunki, tak by nie ucierpiał na tym pies. Powinien mieć swoja bezpieczną przestrzeń w domu, gdzie odpocznie od natarczywego dziecka. Nie można absolutnie wymuszać na nim przytulania ani całowania. Najlepiej przyzwyczajać go do dzieci na otwartej przestrzeni, gdzie będzie miał możliwość odejścia.

Szkolenie białego owczarka szwajcarskiego

Białe owczarki szwajcarskie powinny być szkolone metodami pozytywnych wzmocnień. Awersja i przemoc sprawi jedynie, że zamkną się w sobie i nie będą chciały współpracować. Ich przewodnik musi być zrównoważony, niezbyt ambitny czy nastawiony na szybki sukces, ale lubiący pracę z psem i rozwój. Cierpliwość i empatia popłacą w wychowaniu tych psów.

Zdrowie białego owczarka szwajcarskiego

Białe owczarki szwajcarskie są rasą względnie zdrową, cierpią dość często na dysplazje stawów biodrowych i łokciowych. Mogą cierpieć na te same choroby co owczarki niemieckie np. choroby trzustki, meliopatię degeneracyjną czy nowotwory. Należy kupować szczenięta tylko po przebadanych rodzicach. Zobacz, jak nie dać się oszukać pseudohodowcy.

Biały owczarek szwajcarski, żywienie

Białe owczarki szwajcarskie powinny być żywione wysokiej jakości karmą suchą lub mokrą. Jako rasa, która miewa alergie pokarmowe, dobre będą dla nich karmy mono białkowe i bezzbożowe. Miesięczny koszt utrzymania tej rasy to w przypadku żywienia dobrą karmą suchą od 200-400zł, a karmą mokrą 400-700 zł.

Beagle- czy to pies dla mnie? Rzetelny opis rasy.

utworzone przez Daria Porebiak | maj 29, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów

Beagle to jedna z najpopularniejszy ras psów w naszym kraju. Prawdopodobnie sławę zyskały dzięki idealnej do warunków domowych wielkości i wadze, przyjacielskości i słodkiemu wyglądowi. Mimo że chyba każdy wie, iż beagle to rasa myśliwska, mało kto zdaje sobie sprawę z siły ich nosa i wysokich potrzeb. Zanim kupisz beagle’a, przeczytaj poniższy opis rasy i zobacz, czy jest to pies dla Ciebie.

Beagle, wygląd

Beagle to średniej wielkości psy pochodzące z Wielkiej Brytanii, o wesołym wyglądzie i klapniętych uszach. Mają krótką sierść o maści typowej dla psów gończych, zwykle trójkolorowej z białymi znaczeniami. Ich waga waha się od 9 do 11 kg, a wzrost od 33 do 40 cm w kłębie. Samce są oczywiście większe i masywniejsze. To psy sprawne fizycznie, zdrowe i żyjące długo, bo nawet aż 14-16 lat.

Charakter beagle’a, czy to pies dla mnie?

Beagle to psy wesołe i świetnie sprawdzające się zarówno jako psy użytkowe, jak i rodzinne. Są bardzo oddane swoim ludziom i chętnie spędzają z nimi czas, co niestety może odbijać się w lęku separacyjnym. Dlatego psy tej rasy należy przyzwyczajać do samotności od szczeniaka, żeby po naszym wyjściu nie urządzały serenady na pół osiedla.

Beagle na pewno nie zadowoli się jedynie byciem psem kanapowym. Mimo że coraz więcej z nich wiedzie taki styl życia, to odbija się to źle na ich zdrowiu poprzez nadwagę i psychice np. jako problemy behawioralne. Coraz więcej beagli ma problemy z obroną zasobów, dotykiem czy niszczeniem mieszkań. U podstaw tych problemów leżą niespełnione potrzeby psa. To wszechstronna rasa myśliwska, o doskonałym węchu. Są niezmordowanymi psami gończymi polującymi na wszelkiego typu zwierzynę, mogą też pracować jako aportery czy posokowce. Są świetne w pracy dla człowieka, ale tez niezależne i nie mają problemów z pracą samodzielną. Gdy psa o dużych potrzebach zamkniemy w bloku i będziemy wychodzić na 5 minut, trzy razy dziennie na smyczy, to jego potrzeby ruchu, eksploracji i nauki nie będą spełnione. Tu rodzą się wszelkie problemy behawioralne.

Z beaglami można uprawiać wszelkie sporty polegające na pracy nosem jak nosework czy mantrailing. Będą również kompanami biegania przy rowerze i joggingu. To psy, które potrzebują co najmniej jednego długiego spaceru dziennie, a najlepiej również okazjonalnych wycieczek do lasu, czy nad jezioro.

Czy beagle’a łatwo wyszkolić?

Beagle nie są najłatwiejsze w szkoleniu i chociaż nie można porównać ich do owczarków, to nie są psami głupimi. Można nauczyć je wszystkich komend i sztuczek, a nawet dobrego przywołania. Nad tym ostatnim trzeba pracować już od szczeniaka, gdyż beagle ma silny instynkt łowczy i chętnie ucieknie nam za śladem zwierzyny. Na spacerach po parku będzie lubował się w eksploracji każdego nowego zapachu i gdy zaniedbamy szkolenie, może kompletnie nie zwracać na nas uwagi. Zwykle beagle takie lądują na całe życie na smyczy… a wystarczy poświęcić się trochę pracy nad ich posłuszeństwem.

Beagle z powodzeniem trenują amatorsko nawet sporty kynologiczne jak agility, obedience czy dog dance.

Czy beagle nadaje się do dzieci?

Beagle dobrze dogadują się z dziećmi, a niektóre z nich pracują nawet w dogoterapii. Pamiętać należy, że pies to nie zabawka dla dziecka i nawet cierpliwy beagle może warknąć lub ugryźć ostrzegawczo. Najważniejsze by dzieci nie przekraczały granic psa, a o to zadbać musi już dorosły opiekun. Beagle może mieszkać z małym dzieckiem, ale będzie potrzebował również swojej bezpiecznej przestrzeni, w którą dziecko nie będzie wchodzić np. posłania, czy klatki kennelowej.

Żywienie beagle’a

Beagle, jak każdy pies, powinien jeść dobrze zbilansowaną, odpowiednią do wieku karmę suchą lub mokrą. Psy mniej aktywne najlepiej prowadzić na karmach odchudzających. Nie mają one dużych tendencji do alergii pokarmowych, jednak mogą się zdarzyć, warto wybrać wtedy karmę mono białkową.

Czy beagle to zdrowa rasa?

Beagle to względnie zdrowa i sprawna rasa. Rzadko chorują na dysplazję, czy inne choroby stawów typowe dla większych ras. Zdarzają im się choroby oczu np. wąskie kanaliki łzowe. Jak każde psy z klapniętymi uszami mogą mieć czasem ich infekcję. W rasie zdarza się też padaczka, dlatego warto nie kupować psa od pseudohodowcy, a od zarejestrowanego, rzetelnego hodowcy, który bada rodziców szczeniąt i prowadzi jak najzdrowsze linie.

Ile kosztują beagle?

Psy rasy beagle kupowane w zarejestrowanej hodowli podlegającej pod Związek Kynologiczny w Polsce kosztują od 4 do 8 tysięcy złotych.

Cane corso, czy to pies dla mnie? Jakie ma wymagania?

utworzone przez Daria Porebiak | maj 1, 2023 | Bez kategorii, Rasy psów

Cane Corso: Potężny, Lecz Łagodny Strażnik

Szybkie Fakty

• Wzrost: Samce 62–71 cm, Samice 58–66 cm
• Waga: Samce 45–51 kg, Samice 40–45 kg
• Długość Życia: 10–12 lat
• Charakter: Odważny, Inteligentny, Pewny Siebie, Czujny, Zrównoważony
• Przyjazny dla Dzieci: Tak, przy odpowiedniej socjalizacji
• Pielęgnacja: Łatwa, krótka sierść
• Umaszczenie: Czarne, Czarne Pręgowane, Grafitowe, Szare, Rude, Płowe, Jasnopłowe

Aktywność Fizyczna

• Zapotrzebowanie na Ruch: Wymaga codziennych, energicznych spacerów i czasu na zabawę.
• Zalecane Aktywności: Tropienie, szkolenie posłuszeństwa, sporty psie.

Socjalizacja i Tresura

• Tresura: Zaleca się wczesną i konsekwentną tresurę.
• Socjalizacja: Ważna jest wczesna socjalizacja z ludźmi i innymi zwierzętami.

Zdrowie i Dieta

• Dieta: Wymaga zbilansowanej diety dostosowanej do dużych ras.
• Waga: Utrzymanie optymalnej wagi jest kluczowe dla zdrowia stawów.

Pielęgnacja

• Kąpiel: Regularne kąpiele, ale nie zbyt często, aby nie uszkodzić naturalnych olejków skóry.
• Pazury: Regularne przycinanie pazurów dla utrzymania zdrowia stóp.

Zachowanie

• Nieufność wobec Obcych: Naturalnie ostrożny wobec nieznajomych.
• Potrzeba Przewodnictwa: Potrzebuje silnego, ale sprawiedliwego lidera.

Przestrzeń Życiowa

• Mieszkanie w Mieście: Możliwe, ale wymaga częstych spacerów.
• Dom z Ogrodem: Idealne środowisko, daje przestrzeń do wybiegania się.

Interakcja z Innymi Zwierzętami

• Z Innymi Psami: Może dobrze dogadywać się, jeśli jest odpowiednio socjalizowany.
• Z Małymi Zwierzętami: Możliwe ryzyko instynktu łowieckiego, ważna jest odpowiednia socjalizacja.

Wskazówki dla Właścicieli

• Cierpliwość i Konsekwencja: Kluczowe w wychowaniu i treningu.
• Zdrowie Psychiczne: Regularne interakcje i zabawy są niezbędne dla ich dobrego samopoczucia.

Ciekawostki

• Pochodzenie: Rasa ta ma korzenie w starożytnym Rzymie.
• Role: Historycznie wykorzystywane do stróżowania i polowań.

Cane corso to bardzo duży i bardzo silny pies, który oddany jest swojej rodzinie, a do obcych podchodzi sceptycznie. Coraz więcej osób interesuje się tą rasą, która zdecydowanie budzi respekt. Przyszli opiekunowie zastanawiają się, czy może mieszkać w bloku, czy w ogóle może mieszkać z małymi dziećmi? Ile kosztuje utrzymanie tak dużego psa, czym go karmić? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź w poniższym wpisie.

Historia rasy cane corso, psy stróżujące czy myśliwskie?

Cane corso to rasa pochodząca z Włoch. Cane oznacza pies, a corso tłumaczone jest jako drapieżnik, opiekun lub… dzik. Psy te są spokrewniane z mastifami neapolitańskimi i dawnymi rzymskimi molosami. Używane były i są nadal, głównie jako psy stróżujące, ale również do pomocy w polowaniach na dzika, stąd niejasne pochodzenie nazwy corso.

Charakter cane corso, czy jest agresywny?

Cane corso to pies przede wszystkim silny- zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Dlatego jego opiekun musi poświęcić sporo czau na jego szkolenie i stworzenie z psem porozumienia, tak by móc panować nad nim na spacerze. Jest ciekawski i chętnie podejdzie do obcych pasów, a szczególnie chętnie pójdzie za tropem albo pogoni sarny. Jeśli nie będzie miał z opiekunem dobrej więzi i nie będzie szanował jego decyzji, może przeciągnąć go po chodniku w kilka sekund. Jako typowy molosowaty, nie będzie jednak pracował zawsze i wszędzie, jeśli nie będzie miał na to ochoty, jedynie po to, by zadowolić przewodnika. Trzeba dotrzeć do niego tak, by zainteresować go współpracą. Dobrym rozwiązaniem będzie sport z psem np. obrona sportowa, czyli IPO, nosework, mantrailing i wszelka praca węchowa.

Cane corso potrzebuje spacerów i aktywności, ale jako że jest psem w typie molosa, to nie będzie pokonywał z nami 30 km w górach każdego dnia. Jest to raczej pies stróżujący, który najlepiej odjedzie się w domu z dużym ogrodem z codziennymi spacerami. Będzie oddany swojej rodzinie i będzie z chęcią alarmował o przybyciu intruza.

Czy to pies bezpieczny dla dzieci ?

Cane corso może mieszkać z dziećmi i przy odpowiedniej kontroli rodzicielskiej kontaktów psa i dziecka, będą dobrze się dogadywać. Z obcymi może być różnie- jest to pies stróżujący, sceptyczny wobec obcych i może nie najlepiej akceptować gości, w tym dzieci. Dlatego trzeba zawsze mieć pod kontrolą swojego psa.

Czy cane corso może mieszkać na zewnątrz?

Tak, pies ten może mieszkać na zewnątrz, jednak musi mieć koniecznie ocieplany kojec na zimę. Jego sierść i podszerstek nie są przystosowane do ciężkich warunków zimowych. Ponadto jako domator chętniej wybierze towarzystwo człowieka, więc jeśli cała rodzina będzie świetnie bawić się w pomieszczeniu, on również będzie chciał w tym uczestniczyć.

Czy tak duży pies może mieszkać w bloku?

Tak, cane corso może mieszkać w bloku, ale pod pewnymi warunkami. Przede wszystkim opiekun musi szkolić psa regularnie i zapewniać mu odpowiednią ilość ruchu. Jako że jest to pies silny i do tego stróżujący, musi być od małego przyzwyczajany na przybywanie gości. Musimy zachować szczególną ostrożność w kontaktach cane corso z obcymi psami, szczególnie małymi. Nie można pozwalać psu na męczenie ich i ganianie. Zabieranie tak dużego psa na małe wybiegi, aby bawił się z grupą obcych psów, jest również nie najlepszym pomysłem. Najlepiej by chodził na spacery równoległe i miał jednego lub kilka zaprzyjaźnionych psów. Tak duży i silny molos musi być pod całkowitą kontrolą swojego przewodnika, być może konieczny będzie kaganiec w miejscach publicznych.

Cane corso, wygląd i pielęgnacja

Cane corso waży 40-50kg i mierzy 60-68cm w kłębie, zależnie od płci.

Maść: czarna, szara grafitowa, szara łupkowa, jasnoszara, płowa (od jasnej do ciemnej), czerwona jelenia, pręgowana.

Nie jest kłopotliwy w pielęgnacji, nie trzeba chodzić z nim do psiego fryzjera i ciągle czesać. Trzeba jednak zapewnić mu regularną opiekę weterynaryjną, gdyż jako psy bardzo duże żyją krócej, bo jedynie 10-12 lat. Dlatego wiele chorób wieku senioralnego może pojawić się u nich wcześniej, już w wieku np. 6 lat. Dodatkowo mogą cierpieć na schorzenia ortopedyczne jak dysplazja stawów  biodrowych i łokciowych, spondyloza i wiele innych. Psy te nie powinny wysoko skakać ani biegać gwałtownie hamując, dlatego rzucanie im piłki przez kilkanaście minut absolutnie odpada. Inne często występujące choroby w rasie cane corso to wywinięcie trzeciej powieki, choroby tarczycy czy alergie skórne i pokarmowe.

Pamiętajmy, by brać szczeniaka tylko z zarejestrowanych hodowli, gdzie rodzice są przebadani na choroby typowe dla rasy. Zobacz, jak nie dać się oszukać pseudohodowcy.

Ile kosztuje utrzymanie psa tak dużej rasy?

Cane corso musi jeść dobrą, zbilansowaną karmę suchą lub mokrą. Można żywic go dietą BARF, która powinna być ułożona przez dietetyka.  Źle zbilansowana dieta może prowadzić u rosnącego psa do szeregu problemów zdrowotnych. To pies bardzo drogi w utrzymaniu, gdyż waży 40-50kg dlatego będzie jadł naprawdę dużo. Koszt miesięcznego utrzymania za samo jedzenie może wahać się od 350 do nawet ponad tysiąca złotych, jeśli chcemy karmić psa dietą BARF.

Ile kosztuje cane corso?

Koszt szczeniaka rasy cane corso z hodowli, która bada psy to około 6-10 tysięcy złotych.

Szybkie Odpowiedzi na Najczęściej Zadawane Pytania o Cane Corso

1. Czy Cane Corso Jest Dobrym Psem Rodzinnym?

Tak, przy odpowiednim treningu i socjalizacji, cane corso może być wspaniałym psem rodzinnym, znakomicie odnajdując się w domowej atmosferze.

2. Jak Dużo Ćwiczeń Potrzebuje?

Cane corso wymaga regularnej aktywności, ale nie są to psy wymagające ekstremalnych form wysiłku. Codzienne spacery i zabawy są wystarczające.

3. Czy Cane Corso Jest Łatwy w Tresurze?

Cane corso, dzięki swojej inteligencji, jest stosunkowo łatwy do wytresowania. Ważna jest konsekwencja i wczesne rozpoczęcie treningu.

4. Jakie Są Typowe Problemy Zdrowotne u Cane Corso?

Cane corso może być podatne na dysplazję stawów, problemy z sercem i niektóre choroby genetyczne. Regularne wizyty u weterynarza są zalecane.

5. Czy  Dobrze Dogaduje Się z Innymi Zwierzętami?

To zależy od indywidualnego psa i jego socjalizacji. Cane corso może dobrze dogadywać się z innymi zwierzętami, jeśli od szczenięcia jest do tego przyzwyczajane.

6. Jak Długo Żyje?

Przewidywana długość życia cane corso wynosi około 10–12 lat.

7. Czy jest Dobrym Wyborem dla Nieaktywnych Ludzi?

Ze względu na swoje potrzeby ruchowe i aktywny charakter, cane corso najlepiej odnajduje się w aktywnych rodzinach.

8. Czy nadaje Się Do Mieszkania w Mieście?

Tak, cane corso może mieszkać w mieście, ale potrzebuje regularnych, długich spacerów i dostępu do przestrzeni, gdzie może się wyszaleć.

9. Jak wiele wymaga Pielęgnacji?

Cane corso wymaga minimalnej pielęgnacji sierści, regularnego szczotkowania i podstawowej higieny.

10. Czy Cane Corso Jest Rasa Agresywną?

Nie. Cane corso jest odważne i może być nieufne wobec obcych, ale z właściwą socjalizacją nie jest agresywne bez powodu.